အမွတ္တရ ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား

အမွတ္တရဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာပါလိမ့္……။

အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ေနရာေဒသ၊ ေန႕စြဲ၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ လူပုဂၢိဳလ္ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းေတြလား…….။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ ရွိခဲ့တဲ့ အရာဟာ သူႏွစ္သက္ေသာ ပစၥည္းကို လက္ေဆာင္ရတဲ့ေန႕ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္ရတဲ့ေန႕ ျဖစ္ေနႏုိင္တယ္။ ေနရာေဒသ တစ္ခုဟာလဲ အမွတ္ရစရာ ပဲေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရရွိပိုင္ဆို္င္တဲ့ေန႕ကို အမွတ္ရေနႏိုင္သလို ၀မး္နည္းနာက်င္ခံစားခဲ့ရတာကလည္း အမွတ္တရ ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲေလ….။ 

ကိုယ့္အေပၚမွာ ဂရုစိုက္ ၾကင္နာတဲ့သူကို အမွတ္ရတက္သလို စိတ္နာက်ည္းမႈေတြ ေပးတဲ့သူကိုလဲ မေမ့တက္ၾကဘူးပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရေတြကေရာ ဘာေတြမ်ားလဲ……ေတြးၾကည့္မိတယ္။ အခုအသက္အရြယ္အထိ ေဖေဖရဲ႕ အရိုက္ကို သံုးခါတိတိ ခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ 

မွတ္မွတ္ရရ…… ကေလးဘ၀က ေမေမ့လက္္ပတ္နာရီကို ယူ၀တ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစားတမ္းကစားတုန္း ငရုပ္သီးေထာငး္လိုက္တာ နာရီတစ္ခုလံုး ညက္ညက္ေၾက သြားစဥ္က တစ္ခါ။ (မငိုဘူးတဲ့ဗ် အေၾကာကတင္းတယ္ေနာ္) က်န္တဲ့ ႏွစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အငယ္ေလးကို မရိုက္ေအာင္ ၀င္ေျပာမိလို႕ခ်ည္းပါပဲ။ (မိဘကို ဆရာျပန္လုပ္လို႕ ဆိုလား……) အဲေလာက္အထိ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ညီမေလးကို ကုတင္ေပၚက တြန္းခ်ခဲ့ဖူးတာကလဲ အမွတ္တရေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ တမင္မဟုတ္ပါဘူး လက္ေလးနဲ႕ တြန္းလိုက္တာ..အတြင္းအားက ေကာင္းလြန္းေတာ့ ျပဳတ္က်သြားတာပါ :))

မိန္းမမဟုတ္ ေယာကၤ်ားမဟုတ္နဲ႕ သိုင္းခ်တမ္းကစားတာ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲအတြက္ ခံုစီေသာေန႕မွာ လက္က်ိဳးခဲ့တာကလဲ အမွတ္ရေစတာပဲ။ (ေရွာင္လင္မင္းသားေလးဇာတ္လမ္းတြဲ လာတုန္းကေပါ့ဗ်ာ) ေဆာင္းတြင္းတစ္မနက္မွာ ညီမႏွစ္ေယာက္ စာထက်က္ရင္း ေစာင္ၿခံဳကိုယ္စီနဲ႕ သိုင္းခ်ၾကတာ…… စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀တ္ရံုႀကီးေတြ တစ္ဖါးဖါးေပါ့……….။ ၀ွီးကနဲ ၀ွီးကနဲ……ေစာင္ေတြကို ေ၀့ကာရမး္ကာနဲ႕ သိုင္းကစားၾကတာ……. ခ်လြမ္……ခၽြမ္….ခြမ္…….အသံမ်ိဳးစံု ထြက္လာမွပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ဂုတ္ပု၊ လွ်ာထုတ္ၿပီး ၀ပ္သြားၾကတာ။ 🙂

ေစာေစာစီးစီး ေမေမ က ထိုင္ငိုပါေလေရာ……. ”မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး သိုင္းခ်တမ္း ကစားၾကတာတဲ့ ေအာင္မေလး စိတ္ညစ္တယ္…… စာေတာ္ၾကတာကလြဲၿပီး ဘာမွကို သံုးမရၾကဘူး…….” ဘာညာသရကာနဲ႕ အရင့္အရင္က အျပစ္ေတြပါ ပါလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ငိုမွာပဲဗ်…..ဖန္ခြက္က တစ္လံုးမွမွ အေကာငး္မက်န္တာကိုး……။ ခဏၾကာေတာ့ တစ္လမ္းေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္းဆီကို ကၽြန္မသြားတယ္။ ”ငါ….ေမေမ့ကို ဖန္ခြက္ေတြ ျပန္၀ယ္ေပးခ်င္တယ္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….” ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနားမွာ ေရစိုခံၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အႀကံေကာင္းကို ေပးလုိက္တာပါ ”နင့္အေမဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းလုိက္ေပါ့…”တဲ့။

အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ကၽြန္မက အေမဆီမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့အခါ..ေခါင္းေခါက္ခံခဲ့ရတာကိုလဲ ခုထိ အမွတ္ရေနမိတယ္။ ကၽြန္မဆိုတာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာက်က္မယ္၊ စာလုပ္မယ္၊ စာေရးမယ္၊ စာဖတ္မယ္ နဲ႕ ႀကိဳးစားတယ္လို႕ နာမည္ရခဲ့သူပါ။ (စာက်က္ေနရင္ အိမ္က ဘာမွမွ မခိုင္းေတာ့ဘူးေလ….:) ေမေမကို ျပန္မေျပာေၾကး ) ႏွစ္စဥ္ ဆုေတြ ရခဲ့တဲ့ ကၽြန္မက ငါးတန္းႏွစ္ လပါတ္စာေမးပြဲမွာ ဖ်ားေနလို႕ အဆင့္(၁၃)ရတာကို ႐ိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႕ ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ 

တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုတည္းပါလို႕ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး နံရံနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ေဆာင့္ကာ ေသေၾကာင္းႀကံခဲ့တာလဲ ကၽြန္မပါ။ ရိုးရိုးပဲေအာင္တဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမကို သူ႕အိမ္က ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ကြန္ပ်ဳတာ ၀ယ္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ……. မွန္းထားသေလာက္ ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကို ေဖေဖက သံုးလေလာက္ စကားမေျပာခဲ့တာကလဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတယ္။(T_T) အဲေလာက္အထိ စာေမးပြဲရလဒ္တို႕၊ အဆင့္တို႕ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ကၽြန္မ……. တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ…. ရိုး၀မး္ရဖို႕ မလိုပါဘူး……. တကယ္တက္ရင္ ၿပီးတာပဲလုိ႕ ေႁကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတာ။ (ၿပီး….တကယ္လဲ မတက္ခဲ့ပါဘူး……:))

ေက်ာင္းတက္မယ္၊ စာလုပ္တယ္ဆိုတဲ့သူ ဖိုင္နယ္မွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္လို႕ လက္မွတ္ထုိးခဲ့ရတုန္းက အားလံုးထဲမွာ မိန္းကေလးက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုလဲ မွတ္မိပါရဲ႕။ အမွတ္ျပည့္နီးပါး ရမွ ေျဖႏိုင္တယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူက ဂ်ပန္ဘာသာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ က်စဥ္က ၀မ္းနည္းမေနခဲ့တာကလဲ အမွတ္တရတစ္ခုပဲ ထင္ပါရဲ႕…။ အင္း……ေတြးၾကည့္မွ အမွတ္တရေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲကိုး…။ 

အမွတ္တရဆိုတာက…….အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ေနရာေဒသ၊ ေန႕စြဲ၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ ပစၥည္းေတြပဲေပါ့ေလ။ သာယာေပ်ာ္ျမဴးဖြယ္ရာေတြ၊ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာေတြ၊ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာေတြ၊ ငိုေႁကြးပူေဆြးစရာေတြ… လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာေတြ၊ ေမ့ေပ်ာက္ဖြယ္ရာေတြ……. အားလံုး အားလံုး ေရာႃပြန္းေနတာကိုက ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြပါ.။ ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ မန္မိုရီလို Format ခ်မရႏိုင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ဦးေဏွာက္အသိညဏ္ထဲမွာ ႀကံဳခဲ့သမွ်ေတြဟာ အမွတ္တရခ်ည္းပါပဲေလ။

တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း အမွတ္တရ ျဖစ္တတ္ၾကတာကိုက အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ေနေလရဲ႕….။

အမွတ္တရ……….။

ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲက ျမန္မာအကၡရာမ်ား

ျမန္မာအကၡရာထဲမွာ ဗ်ည္း သံုးဆယ့္သံုးလံုး ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာအကၡရာ ေလးလံုးပဲ ရွိတယ္။ အကၡရာစဥ္အလိုက္ စီထားတာမဟုတ္ဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲကို ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္အလိုက္ စီထားတာလို႔ ေျပာရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္လိုပဲ စီထားထားပါ ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲမွာ အကၡရာေလးလံုး ရွိေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

တ၀မ္းပူ

ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက ပထမဆံုး အကၡရာ။

တိုမိုကိုေလး လို႔ ေခၚတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလး။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ အေရးႀကီးဆံုးေသာ လူတစ္ေယာက္။ တြယ္တာစရာ ရွိတဲ့အထဲမွာမွ အတြယ္တာဆံုးေသာ အကၡရာ။ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ သူေတြထက္ ပိုခ်စ္ရေသာ သူ။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တ၀မ္းပူအတြက္ စဥ္းစားရင္း ႀကိဳးစားရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့ရတာ။ မိသားစုဆိုတာေတာင္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမထက္ ပိုလို႔ တြယ္ေႏွာင္မိတဲ့ သူ။

ခေခြး

ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက ဒုတိယ အကၡရာ။

ခ်ိဳႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အစ္မအရင္းသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ခိုကိုးရာမဲ့တိုင္း သူ႔လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားရမွ လံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အထိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္သူ။ ကၽြန္မ ၿပံဳးေနရင္ေတာင္ နင္ ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ ဟု ဟိုးရင္ဘတ္ထဲထိ လိုက္ၾကည့္ေငး ေမးတတ္သူ။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ မသိတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ခံစားမႈေတြကို အလိုလို သိရွိနားလည္သူ။

နငယ္

ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက တတိယ အကၡရာ။

ေနာ္ကို လို႔ေခၚတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္လို႔ ေျပာရမယ့္ လဲၿပိဳခ်ိန္၊ က်ဆံုးခ်ိန္၊ နစ္မြန္းခ်ိန္ေတြမွာ ျပစ္တင္စကားေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေ၀ဖန္စကားေသာ္လည္းေကာင္း အားေပးစကားေသာ္ လည္းေကာင္း တစ္ခြန္းမွ် မဆိုပဲ တိက္ဆိတ္စြာ ေနေပးျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကို အားအင္ျဖည့္တင္းေပးေသာသူ။ အတိက္ေန႔ရက္ေတြမွာ နငယ္သာ ကၽြန္မဖက္က မရပ္တည္ခဲ့ဖူးဆိုရင္ အခုလို ကၽြန္မ စာေရးေနႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သံသယ၀င္မိတဲ့အထိ ကၽြန္မအေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈမ်ားသူ။

ဇကြဲ

ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက စတုတၳ အကၡရာ။

ကၽြန္မဘ၀တစ္သက္လံုးစာအတြက္ ေ၀ဒနာ၊ ေသရာပါမယ့္အထိ စူးနစ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဒဏ္ရာ။ ေဖ်ာ့ဖ်တ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ မွတ္ညဏ္၊ ခ်န္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း။ ေပ်ာ္ေစလိုလဲ သူ၊ ငိုေစလိုလဲ သူ၊ ခံစားခ်က္အားလံုးကုိ သိမ္းပိုက္ထားေသာသူ။

ဘယ္လိုျဖစ္စဥ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္လာလာ၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းရင္းမ်ိဳးပဲ ရွိလာလာ ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက ဒီအကၡရာေလးလံုးကေတာ့ ေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ က်န္ေနေသးတဲ့ ဘ၀ရဲ့ ခရီးစဥ္မွာ ဒီအကၡရာေတြရဲ့ ကူညီလမ္းျပမႈနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားမွာမို႔ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ မွတ္တိုင္ေတြလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ရွင္။

တဝမ္းပူ ႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား အပိုင္း – 3 –

p, pre {margin: 0;} input.blogger-ie-hack {position: absolute; left: -9999px;}hr.more {border-width:1px 0 0 0; border-style:dashed; border-color: #666; height: 8px; background:#ddd}table.tr-caption-container {padding: 6px; margin-bottom: .5em} td.tr-caption {font-size: 80%}

နန္း ဂုဏ္ထူးတန္းအေရာက္မွာပဲ တ၀မ္းပူက ပထမႏွစ္ စတက္ရတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ရဲ့ မိန္းမလွကၽြန္းလို႔ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ မိန္းကေလးေက်ာင္းသူမ်ား ႀကီးစိုးရာ M.U.F.L။ နန္း တစ္ေခါက္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက ယူလာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းအပ္တာ၀န္ကို နန္းပဲ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ရတာေလ။

ေျမညီထပ္က ေက်ာင္းသားေရးရာမွာ ေဖာင္၀ယ္ျဖည့္၊ ပထမထပ္က ေငြစာရင္းဌာနမွာ ေငြသြင္း၊ ဒုတိယထပ္က ဂ်ပန္ဘာသာ ဌာနမွာ လက္မွတ္ထိုး..။ သံုးထပ္ကို လူးလာေခါက္ျပန္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းအပ္ၿပီးသြားေတာ့ “အငယ္ေလးေရ ဒါက ေမဂ်ာသင္ရမယ့္ အခန္း၊ ဒါက မိုင္နာအခန္း၊ မိုင္နာက်ရင္ ဘာသာစံုေက်ာင္းသားေတြ လာတက္မွာေနာ္၊ ဒါကေတာ့ LAB ခန္း” ဆိုၿပီး တစ္ခန္းခ်င္း စီ ေနရာလိုက္ျပေပးေနတဲ့ နန္းကို တ၀မ္းပူေလး ေျပာလိုက္တာက………။ “မႀကီး Toilet က ဘယ္နားမွာလဲ ျပေပးခဲ့ဦး” တဲ့။ အဲလို အစ္မကို ေနရာတကာ အားကိုးတတ္တဲ့ တ၀မ္းပူ။

မိန္းထဲက တိုက္အမွတ္ 22 မွာ အေဆာင္သာ ထားခဲ့ရတာ ကေလးကို စိတ္မခ်ဘူး။ အိမ္မွာ ဘာမွမလုပ္ဖူးတဲ့ ကေလးဆိုေတာ့ ေလ။ ေန႔တိုင္း ဖုန္းဆက္၊ တစ္ပါတ္တစ္ခါ စားစရာပို႔။ တစ္လတစ္ခါ လဲႊတဲ့ေငြေတာင္ ဘဏ္သြားမထုတ္တတ္လို႔ ဦးေလးကေန တဆင့္ လႊဲပို႔ေပးရတာေလ။ အဲ…။ ပထမႏွစ္ၿပီးလို႔ ျပန္သြားႀကိဳေတာ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ့ သားက ကားေမာင္းပို႔ေပးတာ။ အဲ့အစ္ကိုႀကီးက တိုးတိုးေလး လာကပ္ေျပာတယ္။ “အႀကီးမ.. နင့္ညီမ ျခင္းထဲမွာ ဖဲထုပ္ေတြ ေတြ႔တယ္” တဲ့။ စိတ္ပူၿပီး ေမးၾကည့္ ေတာ့ အေဆာင္က အစ္မႀကီးေတြနဲ႔ စကၠဴပိုက္ဆံေၾကး ကစားတာတဲ့။ ဖဲခ်ိဳးတာမ်ား ေတာ္ရံုဖဲသမားေတာင္ သူလို လွေအာင္ မခ်ိဳးတတ္ဘူး။ အဲလို တ၀မ္းပူ။

ေန႔လည္စာ ထမင္းသြားစားမယ္.. ဘယ္ဆိုင္ေကာင္းလဲဆုိေတာ့.. “ ညီမေလးက ပံုစားဆိုင္ပဲ သိတာ” တဲ့။ မန္းေလးမွာက ထမင္း ေပၚမွာ အသားႏွစ္မ်ိဳး၊ အရြက္ႏွစ္မ်ိဳး ဟင္းေတြကို ပံုေပးၿပီး ရွမ္းထမင္းဆိုၿပီး ေရာင္းၾက၊ စားၾကတာေလ။ အစ္ကိုႀကီးက ငါ ပံုစား ေတာ့ မစားႏိုင္ဘူး လို႔ ေျပာၿပီး ဖရန္႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေမာင္းတယ္။ အဲ့ဒီမွာ တ၀မ္းပူေလး မွာစားတာက ၾကက္ကီးမား။ ကီးမား ကို ခက္ရင္းနဲ႔ ၿဖဲၿပီး တစ္ဇြန္းစာ ပါးစပ္ထဲ သူထည့္လိုက္တယ္။ နန္း ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက ရဲလာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလို႔။ “ အငယ္ေလး ေထြးလိုက္ေလ.. ပူေသးတယ္မလား” ေျပာတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာဆုိေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ မေထြးပဲ ဒီတိုင္း ႀကိတ္ခံေနတာ အာေခါင္ေတြ အပူေလာင္သြားတယ္။ အဲလို တ၀မ္းပူ။

သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္က ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ ေက်ာင္း။ လစဥ္လတိုင္း ပြဲတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ရွိေနတာေလ။ ေလမႈတ္ ပိန္ေပါင္ ၿပိဳင္ပြဲ၊ ထမင္းႏွဲထိုးၿပိဳင္ပြဲ၊ စက္ဘီးအေႏွးစီးၿပိဳင္ပြဲ၊ ေမာ္ဒယ္လ္ရိႈး၊ ျခင္းခတ္၊ သစ္ပင္စိုက္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးဘူး။ တစ္ရက္ .. တ၀မ္းပူေလးက ေျပာလာတယ္။ “မႀကီး.. ညီမေလး လမ္းေလွ်ာက္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္မလို႔ ဖိနပ္၀ယ္ေပးပါ”တဲ့။ နန္း ညီမေလး က အားကစား စိတ္၀င္စားသားပဲေပါ့..။ ဖိနပ္ဆိုင္ သံုးေနရာေလာက္ ေျပာင္းၿပီး သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ဖိနပ္ကို ၀ယ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ၿပိဳင္ပြဲက ျပန္လာရင္ အဆင္သင့္စားဖို႔ သူႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး နန္းက ေစာင့္ေနတာ။

ျပန္လာေတာ့ စူပုတ္စူပုတ္နဲ႔…။ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ မေျဖဘူး။ ကိုရီးယားဘာသာက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးက ၀င္ေျဖ တယ္.။ ေနာက္ကေရရင္ ဒုတိယတဲ့။ နန္းတို႔ အတူတူေနတဲ့ ေမေက်ာ္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ရယ္ၾကပါေလေရာ။ စိတ္ေကာက္ၿပီး အေပၚထပ္ကို ေျခေဆာင့္တက္သြားတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ “ဒါေတာင္ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ခဏထိုင္နားလိုက္လို႔ သူ႔ေနာက္ ေရာက္သြားတာ”တဲ့။ သူ ရွီဆူအိုုကာ မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္ဆိုေတာ့.. ေဖေဖက ေျပာတယ္ ႏိုင္ငံျခားက ေက်ာင္းေတြမွာ အားကစားပါ ထူးခၽြန္ရတယ္တဲ့ သမီးငယ္ ဘာကစားတတ္လဲတဲ့။ သူက ေျဖတယ္ “ဖဲ”တဲ့။ အဲလို အားကစား ထူးခၽြန္တဲ့ တ၀မ္းပူ။

တဝမ္းပူ ႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား အပိုင္း – 2 –

တ၀မ္းပူေလးက အအိပ္မက္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာ နန္းက ဒုတိယႏွစ္ေလ။ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္းေမာင္းတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚတိုမိုကိုေလး လူလည္မက ခဏ ခဏ ဖ်ားတယ္။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ဆူမိရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။ သူ ငိုၿပီဆိုတာနဲ႔ ေမေမက “ နင့္ ငါ့သမီးကို ဆူစရာမလိုဘူး သူ႔သူ က်က္ႏိုင္သေလာက္ က်က္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး နန္းကိုပဲ မဲတာေလ။ နန္းကလဲ ေမေမ လစ္ရင္ လစ္သလို ေခါင္းေခါက္တယ္ လိမ္ဆြဲတယ္။ အလကားေနရင္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ သူ အိပ္ငိုက္ရင္တို႔ စကားမ်ားရင္တို႔ ေပါ့။ ညီမ၀မ္းကြဲေလး တစ္ေယာက္ပါ ရွိတာဆိုေတာ့ သူတို႔ စာၾကည့္စားပြဲထိပ္မွာ နန္းက ထိုင္ၿပီး ကိုယ့္စာကို ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ အိပ္မငိုက္ရဲေအာင္ေပ့ါေလ။

ႏွစ္ေယာက္စလံုး နန္း ရွိတဲ့အခ်ိန္ဆို စာကို အသားကုန္က်က္ၾကတာ။ အသံတစ္ခ်က္ေလးမွ မေလ်ာ့ဘူး။ နန္းကေတာ့ ပီတိေတြျဖာလို႔ေပါ့ေလ။ သိပ္မၾကာပါဘူး… အိပ္ငုိက္တဲ့ ျပစ္မႈနဲ႔ ကေလးကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ေအာ္လိုက္တာ.. တိုမိုကိုေလးတို႔ ဖ်ားျပန္ေရာ..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ နန္းကလဲ ေလးဖက္နာေရာဂါ စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေဆးကုဖို႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ နန္းကို ရန္ကုန္ကို ပို႔လုိက္ၾကတယ္ေလ။ နန္းလဲ မရွိေရာ.. ဟိုတစ္ေယာက္က ရည္းစားထား၊ တိုမိုကိုေလးလဲ စပါယ္ရွယ္ အိပ္။ နန္းလဲ စိတ္ဆုိးဆိုးနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွကို ျပန္လာတယ္။ ေအာင္စာရင္းလဲ ထြက္ေရာ ဟိုတစ္ေယာက္က ေအာင္ရံု၊ တိုမိုကိုေလးက ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုလားပါတယ္ေလ။

ေက်ာင္းသားတို႔ထံုးစံေလ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပါ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ခဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္က် အမွတ္ေလးက ေကာင္းခ်င္ၾကေသးတာကိုး..။ ေအာင္စာရင္းမွာ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုတည္းပါတာလို႔လဲ ေျပာေရာ.. လူၾကားထဲ သတိလစ္သြားသလို ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး ရပ္ေနတာ။ မသိရင္ စိတ္ထိခိုက္သြားတာလိုလိုေပါ့ေလ။ အမွန္က အစ္မလုပ္သူက ဆူမွာသိလို႔ ႀကိဳၿပီး အကာအကြယ္ယူထားတာ။ ဒါကို သိေပမယ့္လည္း နန္း က ဘယ္ဆူရက္ေတာ့မွာလဲ။ ၿပီးလဲၿပီးသြားၿပီေလ..။ အဲလို Defence ေကာင္းတဲ့ တ၀မ္းပူ။

စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေနကုန္အိပ္ပလိုက္မယ္လို႔ စာေမးပြဲေျဖေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားတုိင္း ႀကိမ္း၀ါးတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းၿပီးေတာ့ ဂိမ္းကစားခ်င္တာ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တာ… မ်ားစြာနဲ႔ မအိပ္ျဖစ္တတ္ၾကဘူးေလ။ ဟင့္အင္း တိုမိုကိုေလးကေတာ့… ႀကိမ္း၀ါးထားတဲ့အတိုင္း အိပ္တာ။ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔ ျပန္လာတာနဲ႔ အိပ္တယ္။ ညစာ ထမစားဘူး။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကို ေနျမင့္မွ ထတယ္။ မ်က္ႏွာေလးသစ္ ထမင္းေလးစားၿပီး ခဏလွဲလိုက္တာ ေန႔လည္ တစ္နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မထဘူး။ ေမေမက “ဘယ္ေလာက္အထိ အိပ္ႏိုင္မလဲ ထားၾကည့္ဦးမယ္” တဲ့။ ညေန ေလးနာရီထိုးတဲ့အထိေပါ့။

“သမီး ညေနဖက္ႀကီး မအိပ္ရဘူး ဖ်ားတတ္တယ္ ခဏထဦး”ဟု ေျပာကာ ႏိႈးယူရသည္။ ထိုသို႔ ေန႔ခင္းဖက္ကို တစ္ေနကုန္၊ တစ္ေနခမ္း အိပ္ၿပီးေတာ့.. ညဖက္က် တုိမိုကိုေလး ထငိုပါေလေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္လို႔တဲ့။ ဘယ္ေပ်ာ္မွာလဲ တစ္ေနကုန္အိပ္ထားတာကိုး။ သူက ထငိုေတာ့ အိမ္ကလူေတြလဲ အၿငိမ္မေနရ အိပ္ေရးပ်က္ေရာ။ ေနာက္ဆံုး ေဖေဖက အိမ္ကလူေတြကို မွာထားရတယ္ “ သမီးငယ္ကို ေန႔ခင္း ေပးမအိပ္ရ” တဲ့။
အဲလို အိပ္ေရးမက္တဲ့ တ၀မ္းပူ။

အိပ္ရာကေန ႏိုးလာရင္လဲ မ်က္လံုးသာ ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္တာ ေရခဲေသတၱာဆီကိုက် ေျခလွမ္းက အမွန္။ ေရဘူးကို အရွိန္နဲ႔ ေမာ့။ ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတာ အိပ္ယာထဲကို ေရပုိက္ေလး သြယ္ထားရရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။ ထေသာက္ရတာက အိပ္ေရးပ်က္တယ္ေလ။ လူနံပိန္၊ ကၽြဲခ်ိဳလိမ္ ဆိုတာ အားသန္တာလား အစားသန္တာလား အတိအက် မသိေပမယ့္.. တိုမိုကိုေလးအတြက္ေတာ့ အစားက ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ လူေကာင္ေသးသေလာက္ စားႏိုင္တယ္။ သူ အႀကိဳက္ဆံုးက ငွက္ေပ်ာသီး။ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးကို တစ္ထိုင္တည္းနဲ႔ စားႏိုင္တာ သူပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲလို အစားသန္တဲ့ တ၀မ္းပူ။

အဲလို အိပ္ေရးမက္တဲ့ တိုမိုကိုေလးတစ္ေယာက္ တစ္ညမွာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာကုိ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ စားပြဲေပၚမွာလဲ ေဘာ္ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဆိုတာ နန္း မေမးလိုက္မိဘူး။ မနက္ဖက္ နန္း အိပ္ယာႏိုးေတာ့ နန္း ေခါင္းအံုးေဘးမွာ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေရာက္ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါေစ ဆိုတာကို ဂ်ပန္လို ေရးေပးထားတဲ့ စာရြက္ေလး။ ေဘာပင္နဲ႔ ေရးထားတာ မဟုတ္ပဲ ႀကိဳးမွ်င္ေလးေတြန႔ဲ ေရးထားတာေလ။ စာရြက္ေနာက္ေက်ာဖက္ကို လွန္ၾကည့္ေတာ့ .. နန္း သေဘာက်တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းကင္က ၾကယ္စုေလးေတြကို ပံုေဖာ္ၿပီး ေဘာ္ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔ သီထားတာ။ အဲ့သီထားတဲ့ ႀကိဳးမွ်င္က တစ္ဖက္မွာ May 4 ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလး ျဖစ္ေနေစတာေလ။

နန္း မ်က္ရည္၀ဲမိတဲ့အထိ.. ၾကည္ႏူးသြားတာ။ နန္း ေမြးေန႔ကို နန္းကိုယ္တိုင္ ေမ့ေနေပမယ့္.. ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ မအိပ္ပဲ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ Hand Made လုပ္ေပးထားတဲ့ တ၀မ္းပူေလး။ အဲလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တ၀မ္းပူ။

တဝမ္းပူ ႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား အပိုင္း – 1 –

တ၀မ္းပူဆိုတာ နန္း ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလးရယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ နန္းထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ငယ္ေပမယ့္ နန္းထက္ သံုးဆေလာက္ လည္တဲ့ ကေလးမေလးပါ။ သူရဲ့ နစ္နိမ္းက တိုမိုကိုေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ နန္းက သူ႔ကို တ၀မ္းပူ လို႔ အမည္၀ွက္ေလး ေပးျဖစ္ခဲ့တာ။

တ၀မ္းပူက နန္းနဲ႔ေတာ့ ပံုစံမတူဘူး။ နန္းက သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ေပါတယ္။ စကားေျပာတယ္။ ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာ စပ္စပ္နဲ႔။ တ၀မ္းပူမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရတဲ့အထိ နည္းပါးတယ္။ ၿပီး အစ္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ကပ္ေပါင္းတယ္။ စကားလည္း နည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခြန္းဆုိ တစ္ခြန္း ထိမိေအာင္ေတာ့ ပိႆာေလး ေဘးပစ္သလို ေျပာတတ္တယ္။ အေနေအးတယ္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔။ သူ႔အေၾကာင္း အမွတ္တရေတြကို စာေရးမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးရလာတာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖန္တီးခဲ့တာပါ။

တစ္ရက္ .. နန္း တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တီဗီေရွ႔မွာ ကာတြန္းကားထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမက ေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာသြားတယ္။ “ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာေလာက္” တဲ့။ ေမေမ့ေနာက္ေက်ာကို ေငးၿပီး ေမ ဘာေျပာသြားတာလဲ မသိဘူး ဆိုတဲ့ အေတြး ခဏ၀င္လာၿပီး နန္း တီဗီပဲ ဆက္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တ၀မ္းပူက ရုတ္ခ်ည္းဆို ထသြားတယ္။ နန္းကေတာ့ တီဗီၾကည့္မပ်က္ဘူးေလ။ ခဏေနေတာ့ တ၀မ္းပူရယ္ေလ မုန္႔ထုပ္ႀကီး လက္ကဆြဲလို႔ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘာေတြလဲလို႔ နန္းက ေမးေတာ့.. “ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာေလာက္ ဓႏုျဖဴက ငွက္ေပ်ာေျခာက္” တဲ့။ ေမေမ ေျပာသြားတာကို စဥ္းစားၿပီး လိုက္ရွာတာေလ။ အဲ့လို တ၀မ္းပူ။

“မမႀကီး.. 2 နဲ႔ 2 ေပါင္း ဘယ္ေလာက္လဲ”
”4 ေပါ့ဟ လြယ္လြယ္ေလး”
“မွားတယ္… ေပါင္မုန္႔ေလးလံုး”
အဲဒါက ေပါင္မုန္႔စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နန္းကို ေမးတတ္တဲ့ တ၀မ္းပူရဲ့ ပေဟဠိ။ အာလူးေၾကာ္စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ “မွားတယ္ အာလူးေၾကာ္ ေလးထုပ္”။ ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ဆို “မွားတယ္ ေဖ်ာ္ရည္ ေလးဗူး”။ ငွက္ေပ်ာသီးစားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ဆို “မွားတယ္ ငွက္ေပ်ာသီး ေလးလံုး”။ အဲလို လူလည္က်တတ္တဲ့ တ၀မ္းပူ။

မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကေပါ့.. နန္း နဲ႔ သူ ေစ်းထဲမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနတုန္း ဆိုင္ထဲကို ေကာင္ေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္၀င္လာၾကတယ္။ ဆိုင္ရဲ့ ပံုစံက ေခါက္ဆြဲျပင္တဲ့ စားပြဲကို ထိုင္ခံုေတြ ၀ိုင္းပတ္ထားတာမ်ိဳးေလ။ အဲ့ေကာင္ေလးေတြ ထိုင္တဲ့ေနရာက နန္းတို႔နဲ႔ဆို တိုင္တစ္လံုးပဲ ျခားတာ။ ေကာင္ေလးေတြ ၀င္လာကတည္းက တ၀မ္းပူ က နန္းကို ကာၿပီး ကြယ္ကြယ္ေလး ေနေနတာ။ ေကာင္ေလးေတြကလဲ ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ နန္းကလဲ ဘာေကာင္ေတြလဲ ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာ။ တ၀မ္းပူကလဲ နန္းေနာက္ကိုပဲ မရရေအာင္ ကာထားတာ။ အဲ… ေကာင္ေလးေတြ ထျပန္သြားေတာ့မွ.. “မႀကီး အဲဒါ ငါတို႔ အတန္းထဲက အီးစီ ” တဲ့။ စကားေျပာရမွာ၊ ႏႈတ္ဆက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ေလ..။ ထို႔သို႔ တ၀မ္းပူ။

အမွတ္တရေတြ မ်ားလြန္းလို႔ အပိုင္း ခြဲထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။