ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ပဲ့ထင္သံ ကိုယ့္ထံျပန္လာမည္

    လြန္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ 2003 ဆီက ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမေက်ာ္၊ စႏၵာ၊ ေအာင္လြင္ နဲ႔ ကၽြန္မ (နန္းေလေျပႏု) တို႔ သင္တန္းတစ္ခုကို အတူတကြ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ programming သင္တန္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သင္တန္းဆရာမ်ားက ေက်ာင္းဆင္းခါစ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္ကာ စာသင္ၾကားျခင္းမွာလဲ ထူးခၽြန္တက္ေျမာက္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
    သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတကြ တက္ျခင္း ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ေရာ၊ ဆရာမ်ား၏ သင္ၾကားမႈ ေကာင္းမြန္သည္ေၾကာင့္ေရာ ကၽြန္မတို႔တေတြ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာမ်ားက တျခားၿမိဳ႕မွ လာေရာက္ကာ သင္တန္းဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ငွင္းတို႔၏ နာမည္မွ အပ က်န္သည္ကို ကၽြန္မတို႔ မသိရွိၾကေပ။ သိရွိဖို႔ရန္လဲ မလိုအပ္ေပ။ အဓိက က ကိုယ္တက္ေရာက္သည့္ သင္တန္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
    ထိုသို႔ ေက်ာင္းမွာေရာ သင္တန္းမွာပါ တတြဲတြဲေနေနၾကသည့္ ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္ကို သူမ်ားေတြ အားက် မနာလိုျဖစ္သည့္အထိပင္ ထိုသင္တန္း၏ သင္ၾကားမႈက စိတ္ေက်နပ္ေစခဲ့သည္။ ထိုအခါ အျခား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ရာရားကို ထိုသင္တန္းတက္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ တိုက္တြန္းၾကေလသည္။ ငါးေယာက္ျဖစ္သြားေသာ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ ပိုၿပီးစုစည္းသြားကာ အိမ္ကလူေတြ မ်က္ေစ့ေနာက္သည့္အထိ လက္တြဲၿမဲၿမံ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္။
    သင္တန္းေလးကိုလဲ တြယ္တာကာ ဆရာတို႔ကိုလဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆရာမ်ားအတြက္ ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္အဖြဲ႔က အနီးကပ္ တပည့္ရင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကသလို ကၽြန္မတို႔အတြက္လဲ ဆရာမ်ားသည္ သူရဲေကာင္းမ်ား သဖြယ္ ျဖစ္လာၾကသည္။ လူတို႔၏ သေဘာသဘာဝ အရ ေလးစားၿပီ၊ ခ်စ္ခင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အေကာင္းဖက္ကသာ ၾကည့္ျမင္ၾကေလ ရွိသည္။
    ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေနၾကေသာ ကၽြန္မတို႔ကို သင္ၾကားျပသေပးေနသည့္ ဆရာမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သတင္းဆိုးမ်ား ထြက္စျပဳလာသည္။ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းမွာ ငွင္းတို႔ သင္ၾကားေပးေနေသာ တပည့္ေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္ရာမွ အစျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သင္တန္းမွ မဟုတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔အား ေမးျမန္းစပ္စုၾကသည္။  ဘကုန္းႏွင့္ စေသာ ေမးခြန္းမ်ား..။ လႏွင့္ ဆံုးေသာ ေမးခြန္းမ်ားအၾကားတြင္ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ ေခါင္းမေဖာ္ႏို္င္ေအာင္ အလူးအလဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
    ကၽြန္မ အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ အက်င့္ေလးတစ္ခုမွာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကသာ လက္ညွိဳးထိုး အျပစ္ဆိုခ်င္ဆိုမယ္ တျခားသူ အျပစ္ဆို ကဲ့ရဲ့ျခင္းကိုေတာ့ ဆက္ဆက္ထိ မခံႏိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ အဖြဲ႔ထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္လို ျဖစ္ေနေသာ လူမိုက္ဘြဲ႔ခံ ကၽြန္မႏွင့္ ေအာင္လြင္တို႔မွ ဆရာတို႔ဖက္မွ တက္ႏိုင္သမွ် ခုခံကာကြယ္ခဲ့ၾကသည္။
    လူသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္သက္ဝင္ၾကသည္မွာ အျပစ္တစ္ခုဟု ကၽြန္မ မထင္ျမင္မယူဆခ်င္ပါ။ ေက်ာင္းသူဖက္က စသည္ျဖစ္ေစ ဆရာ့ဖက္မွ စသည္ျဖစ္ေစ လူႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္မွာ မုန္းတီးသည္ထက္ေတာ့ ပိုၿပီး နားဝင္ခ်ိဳပါသည္။ သို႔ေသာ္……………….။

    ထို သို႔ေသာ္မွာ တာဝန္ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းရာ ျမန္မာမိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာက လိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းမ်ား၊ လိုက္နာသင့္ေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ လူ႔စည္း၊ ဘီလူးစည္း ဟု ဆိုရမည့္ စည္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွိေနသည္။ လြတ္လပ္ေသာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကသည့္ အျဖစ္မွာ … ဆရာ ႏွင့္ တပည့္ဟုေသာ စည္းေလး ရွိေနသည့္အတြက္ အမ်ားအျမင္ႏွင့္ အၾကားအတြက္ ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္ အတင္းဆိုစရာ ျဖစ္ေနသည္။
    ဆရာႏွင့္ တပည့္ လက္ထပ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မရွိဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမက အစ ဆရာတပည့္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မတူညီသည့္ အဆင့္အတန္းကို ညီမွ်ေအာင္ ညွိယူႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ျပႆနာ မရွိဟု ကၽြန္မ ထင္ျမင္သည္။ ဆရာက တပည့္ကို လက္ထပ္ယူသည့္အတြက္ လူအမ်ားေလးစားခံရသည့္ ဘဝမွာ နိမ့္ဆင္းေပးရေကာင္း ေပးရလိမ့္မည္။ ဆရာဘဝကို စြန္႔လႊတ္ေကာင္း စြန္႔လႊတ္ရလိမ့္မည္။ တပည့္မအေနႏွင့္လဲ အနေႏ ၱာအနႏၵ ဂိုဏ္းဝင္ ဆရာသမားကို လက္ထပ္ယူသည့္အတြက္ ဂိုဏ္းျပစ္သင့္သည္ မသင့္သည္ေတာ့ မသိ။ လူအမ်ားစု၏ ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္မႈကိုေတာ့ ခံယူရေပလိမ့္မည္။
    ကၽြန္မ ေတြးမိသည္မွာ ဆရာက တပည့္ကို ခ်စ္မိသည္မွာ အျပစ္တစ္ခုဟု မဆိုသာေပ။ သို႔ေပမယ့္ အားလံုးခံယူထားၾကသည့္ စည္းမ်ားမွ အစြန္းလြတ္ေစရန္ ဆရာဘဝကို စြန္႔လႊတ္လုိက္။ ဆရာ မဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ တပည့္ေက်ာင္းသူႏွင့္ ပါတ္သက္သည္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အေျခတူလူႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ျခင္းသာ ျဖစ္သြားမည္။ ထိုအေနအထားကို ကၽြန္မသာ မဟုတ္ပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံႏိုင္ၾကသည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လူ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကို လိုက္ေမးကာ 72 : 28 အခ်ိဳးရရွိျခင္းျဖင့္ သိရွိခဲ့သည္။
    သို႔ေသာ္.. မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုသည္မွာ ဆရာဘဝကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္မတို႔၏ ဆရာက တပည့္ေက်ာင္းသူဖက္မွ စတင္ကာ ေမတၱာသက္ဝင္ခဲ့သျဖင့္ ထိုသို႔ ျဖစ္ရပါသည္ဟု ဆိုကာ လူအမ်ား သမုတ္ၾကသည့္ ျပစ္တင္ေဝဖန္မႈမ်ားကို တာဝန္မယူပဲ မိန္းကေလးဖက္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လႊဲခ်ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
    တစ္ခ်ိန္လံုး ေလးစားအထင္ႀကီးခဲ့ရသည့္ ထိုဆရာကို ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္သြားခဲ့ရသည္။ မည္သူ႔ ဖက္မွ စတင္သည္ျဖစ္ေစ.. ခ်စ္သူရည္းစားဘဝကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ ဖန္တီးယူလို႔ မရဘူးဆိုတာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြေတာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိေနသည့္ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘာအတြက္ ထုိသို႔ ဖန္တီးခ်င္ရသလဲဆိုတာ ကၽြန္မ ေတြးေတာမရပါ။
    အျခားေသာ သင္တန္းသားမ်ားေရွ႔ လူသိထင္ရွား လက္ေဆာင္လဲလွယ္ျခင္း၊ ကဗ်ာေရးစပ္ျခင္း၊ စာအျပန္အလွန္ေပးပို႔ျခင္း ….. စသည္ကို စိတ္ရွင္းရွင္း၊ လိပ္ျပာလံုလံုႏွင့္ ထိုဆရာ လုပ္ခဲ့သည္ကို ကၽြန္မအပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိျမင္ၾကားခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ထိုတပည့္ေက်ာင္းသူ၏ ဖိတ္ေခၚမႈျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရပါသည္ ဆိုလွ်င္ … သင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္ကို မေထာက္ညွာပဲ ကၽြန္မ ေဝဖန္ခ်င္ပါသည္။ ထိုဆရာ ဦးေႏွာက္မရွိသူ တစ္ေယာက္ေပလား။ သို႔တည္းမဟုတ္. ကေလးတစ္ေယာက္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္သည့္ ကိစၥကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ ႏိုင္သည့္ ညဏ္ရည္မ်ိဳး မရွိသူ တစ္ေယာက္လား။
    ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခုခံကာကြယ္ေပးခ်င္ေသာ္ျငား ဖံုးဖိလို႔ မရႏိုင္သည့္ အက်င့္ဆိုးကို ထိုဆရာ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္မွာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ သင္တန္းသားေတြ တရုန္းရုန္းႏွင့္ ေဝစည္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ သင္တန္းအျဖစ္ကေန ခပ္က်ဲက်ဲ ခပ္ပါးပါး သင္တန္း ျဖစ္လာသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ေတာ္ေတာ္မေကာင္းပါ။ ကၽြန္မတို႔အေနႏွင့္ အဖတ္ဆည္လို႔ မရႏိုင္သည့္ ထိုအျဖစ္အတြက္ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွလဲ မေပးခ်င္ေတာ့ပါ။
    နင္တို႔ ဆရာက အဲလိုႀကီးဆို… ။ ဒါဆို နင္တို႔ သင္တန္းက ဆရာေတြ အဲလိုလုပ္ေနတာကို အကာအကြယ္ေပးထားတဲ့ သင္တန္းႀကီးေပါ့… ။ နင္တို႔သင္တန္းႀကီးက … ။ … ။ ……….။ ………………….။
    ကၽြန္မရဲ့ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိသည္က ဆရာအဝတ္ကို လႊမ္းၿခံဳထားသ၍ ထိုသူသည္ ဆရာတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခင္က ထားရွိခဲ့သည့္ ေလးစားမႈ၊ အထင္ႀကီးမႈမ်ား မရွိသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားမည္လားေတာ့ ကၽြန္မ မသိႏိုင္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ကၽြန္မ သင္တန္းဆီသို႔ အေရာက္အေပါက္နည္းသြားသည္။ ဆရာ့အတြက္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျငင္းရခုန္ရသည္။ အေတြးအျမင္ေတြ ကြဲလြဲရသည္။ ကာယကံရွင္ ႏွစ္ေယာက္က ေနသာသလို ေနေနၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ သူတို႔အတြက္ က်န္သူမ်ား ေသြးကြဲၾကရသည္။
    …………………………………………………………………………….။
    ဆရာႏွင့္ တြဲဖက္ေရးသားေနေသာ ပေရာ့ဂ်က္ ကိစၥအတြက္ ဆရာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည္၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သည္၊ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ထိုသည္မွ လြဲ၍ ကၽြန္မႏွင့္ ဆရာ့ အၾကား ဘာမွ် မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မကို သင္ၾကားျပသခဲ့ဖူး၍ ဆရာျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ ဒီလိုလူမွန္းသိေနတာေတာင္ တြဲၿပီး လုပ္ကိုင္ေနေသးလားဟု ကၽြန္မ ေမးခြန္း အထုတ္ခံရသည္။ သူ႔ ပုဂိဳလ္ေရးကိစၥမွ လြဲလွ်င္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဆရာသမားေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မမသိေသာ နည္းပညာမ်ားႏွင့္ ပေရာ့ဂ်က္ ေရးသားနည္းမ်ားကို နည္းျပလမ္းညႊန္ခဲ့ေသာ ဆရာသည္ ဆရာပင္ျဖစ္သည္။
    သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိစၥႏွင့္ ပါတ္သက္၍ မည္သူ႔ဖက္္ကမွ ကာကြယ္ေျပာဆိုျခင္းမ်ိဳးလဲ မလုပ္ေတာ့ပါ။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရွိ၍သာ အက်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရျခင္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ မည္သူေျပာခဲ့မွန္း မသိေပမယ့္ အိမ္အမ်ားစုမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ့ရွိေသာ စာသားေလးတစ္ခုကိုသာ ၾကားေယာင္မိသည္။
    ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ပဲ့ထင္သံ ကိုယ့္ထံျပန္လာမည္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
နန္းေလေျပႏု

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ…………. ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

 27.12.2009 တြင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ စာစုေလး ျဖစ္ပါသည္။

2008 ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ 27 ရက္ ကေန ဒီေန႔ 2009 ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ 27 ရက္ေန႔အထိ ရက္ေပါင္း 365 ရက္တိတိ။ နာရီျဖင့္ဆိုလွ်င္ 8760 နာရီ၊ မိနစ္ျဖင့္ဆိုလွ်င္ 525600 မိနစ္၊ စကၠန္႔ဆိုပါက သံုးရာတစ္ဆယ့္ငါးသိန္းႏွင့္ သံုးေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ စကၠန္႔ခန္႔ ၾကာေလၿပီ။ တစ္လေလာက္ ခြဲရတာေလးကိုေတာင္ မ်က္ရည္က်မိေအာင္ ၀မ္းနည္း တက္ေသာ ကၽြန္မဒီမွ်အထိ သူနဲ႔ ခြဲခြာေနႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားခဲ့ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေ၀းကြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေလၿပီ။

ေလးႏွစ္စာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ခင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေလးစားမႈ၊ ၾကင္နာမႈတို႔ကို ေမ့ ပစ္ဖို႔ရာ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။ သူေရာ ကၽြန္မကို ေမ့ပစ္လိုက္ႏိုင္ၿပီလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္မလို မဟုတ္ရင္ေတာင္ တိုက္ဆိုင္မႈ ရိွတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကို သတိရျဖစ္ပါရဲ႕လား။ အရာရာကို လက္ေတြ႔က်က် ႐ႈ႕ ျမင္တတ္ေသာ သူသည္ ကၽြန္မလို အခ်ိန္တိုင္း လြမး္ဆြတ္ခံစားေနမည့္သူ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အၿပီးတိုင္ ေဖ်ာတ္ဖ်တ္၍ မရေသာ မွတ္ညဏ္အစိတ္အပိုင္းထဲမွ အပ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ကၽြန္မ ရွိမေနေတာ့မွာလဲ ေသခ်ာ ပါသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းဆြတ္မႈကို ေရလဲလို စားသံုးကာ သူနဲ႔ ပါတ္သက္သမွ်ကို ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းၿပီး ေ၀ဒနာကို ထမ္းပိုးေနသူျဖစ္သည္။ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာေအာင္ သတိရတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။

သူနဲ႔ ခ်စ္သူ စျဖစ္တဲ့ေန႔ ကေန ခြဲခြာခဲ့တဲ့ ဒီေန႔အထိိိိ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔သတင္း၊ သူမွတ္ရာ အားလံုးကို စကားလံုး တစ္လံုးခ်င္းစီကအစ သတိရေနတုန္းပဲေလ။ “ ကိုယ္ ဒိုင္ယာရီ ေရးစရာ မလိုေတာ့ဘူးကြ သိခ်င္တာရွိရင္ ေမေလးကိုပဲ ေမးမယ္ ေမေလးက ပိုစံုတယ္” ဟု သူေျပာယူရတဲ့အထိ သူ႔အေၾကာင္းကို သူ႔ထက္ ကၽြန္မ ပိုသိခဲ့့ပါသည္။ ပို၍ အေလး အနက္ထားခဲ့ပါသည္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ဘယ္လိုအရိပ္အေငြ႔ေတြ ပါ၀င္ေနသလဲ၊ သူေရးတဲ့ စာေတြမွာ ဘယ္လိုစိတ္ခံစားမႈ ေတြ ေရာေထြးေနသလဲ ဆိုတာ ခံစားရိပ္မိသည့္အထိ ကၽြန္မ သူ႔ကို တစိမ့္စိမ့္ ဖတ္႐ႈ႔နားလည္ ခဲ့သည္။

၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခက္အခဲေတြ၊ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြ၊ မိဘႏွစ္ပါး၏ တစ္ဦးတည္းသာ က်န္ရွိ ေသာ လူပ်ိဳလူလြတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ရာထူးေနရာ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈေတြ၊ ဆႏၵအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေငြေၾကး မျပည့္စံုမႈေတြ၊ မိသားစုျပႆနာေတြကို သူေျပာျပသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္မက နားေထာင္ကာ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္း ေကာင္း မေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေႏြးေထြးစြာ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္ေလ။ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ထပ္ၿပီး ၀န္မပိေစရန္ ေန႔ညမပ်က္ လြမ္းေနသည္ အေၾကာင္း မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မက သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို တစ္ဦးတည္း သို႔မဟုတ္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေျဖရွင္း၍ မရေသာအခါတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အကူအညီႏွင့္ ေျဖရွင္းလိုက္သည္က မ်ားသည္။ ဤသည္မွာလည္း သူ႔အခက္အခဲႏွင့္သူ မႏိုင္ရင္ကာ ျဖစ္ေနသူအား ကၽြန္မအတြက္ႏွင့္ စိတ္မညစ္ညဴးေစခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသာ သူက “ငါက မင္းအတြက္ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ေတာင္ အေရးမပါဘူးလား အားမကိုးေလာက္ဘူးလား” ဟူ၍ အၿမဲစကားနာထိုးေလ့ ရွိသည္ပင္။

ရိုးသားသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ပြင့္လင္းစြာ ဆက္ဆံတတ္ေသာ ကၽြန္မမွာ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာ မကပဲေယာကၤ်ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းသင္းတတ္သည္ကို တစ္ၿမိဳ႕စီ ျခားကာ ေနရေသာ သူက စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ ပူပန္ေျပာဆိုတတ္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခင္တြယ္တတ္လြန္းကာ အက်င့္သိကၡာကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းေသာ ကၽြန္မက ကၽြန္မ၏ သိကၡာကို ထိပါးသည္ဟု ယူဆကာ အၿမဲလိုလို စကားမ်ားရေလ့ ရိွသည္။ သို႔အခ်ိန္တိုင္းတြင္“မင္းက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ငါ့ကို အၿမဲတမ္း Against ပဲေနာ္” ဟု မနာလို ၀န္တိုၿမဲပင္။

အလွမ္းေ၀းေ၀း၊ အေနစိမ္းစိမ္းသည္ အခ်စ္ကို ေလွ်ာ့ပါးေစပါသလား။

ေက်ာင္းစာကိုသာ မကပဲ အရာရာကို သိခ်င္၊ တက္ခ်င္လြန္းသည့္ ကၽြန္မ၏ သင္တန္းအခ်ိန္ဇယားမွာ မနက္မိုးမလင္းမွီ

ကေန တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးခ်ိန္အထိ အျပည့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မပိုင္သည့္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ ရွားပါးလွေသာ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ ကိုးနာရီခန္႔ကားစီးရေသာ ေနရာမွ ေန၍ ညအိပ္ခရီးျဖင့္ ကၽြန္မဆီ လာေတြ႔ ေသာအခါ“ခ်စ္သူကလဲ ခက္တယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ ခုိးနမ္းဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္ မရွိ” ဟု ဖြင့္ေျပာရေလာက္ေအာင္အထိ ကၽြန္မ သူ႔ကို အခ်ိန္ေပးနည္းခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မဘက္မွ သူ႔အတြက္ႏွင့္ ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရေသာ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္ကိုလဲ သူအသိပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာက်က္သည္ကို အလုပ္တစ္ခုဟု ထင္မွတ္ကာ ပညာေရးကို အစဥ္တစုိက္ လုပ္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ အိမ္မက္မွာ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ တစ္ခုခုတြင္ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားရန္ ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္လဲ အၿမဲအားစိုက္ခဲ့သည္။ “အဲေလာက္ အၾကာႀကီး ကိုယ္ ဘယ္လိုလုပ္ ခြဲႏိုင္မွာလဲ မသြားပါနဲ႔ကြာ” ဟုေသာ သူ၏ ႏႈတ္မွစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ပင္ ငွင္းတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ကို ကၽြန္မ လက္လႊတ္ခဲ့သည္။

ကြန္ပ်ဳတာကီးဘုတ္ႏွင့္ ေမာက္စ္တို႔ကိုသာ အသားတက် ကိုင္တြယ္လာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက သားလွီးဓါးကို ကိုင္ေဆာင္ၿပီး သူႏွစ္သက္ေသာ ဟင္းလ်ာတို႔ကို ခ်တ္ျပဳတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။လက္သည္းရွည္တို႔ ကို တယုတယထား ေမြးျမဴထားေသာ ကၽြန္မက အိမ္မွာ အ၀တ္ကို ကိုယ္တို္င္ေလွ်ာ္မ၀တ္ရေပမယ့္ သူ႔အ၀တ္ အစားမ်ား ကို ျဖဴစင္သည့္အထိ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ မဟုတ္မခံ၊ မမွန္ျပန္ေျပာတတ္သည့္ ကၽြန္မ၏ ႁကြတ္ဆတ္ ဆတ္ စိတ္ထားကို ခ်ိဳးႏွီမ္ကာ သု႔အထက္အရာရွိကို ဟန္လုပ္ၿပံဳးျပဖို႔လည္း ကၽြန္မ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

“ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏို္င္တဲ့ မိန္းမေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ မလိုအပ္လွပါဘူး” လို႔ အၿမဲ ေႁကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မေလ သူ႔ေသြးကေန ကၽြန္မသားျဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြကို ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္းခ်င္လာသည့္အထိ ေျပာင္းလဲလာတယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္သပ္သပ္ေၾကာင့္မွန္း သူ သိနားလည္ခဲ့လိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္မ ထင္ပါသည္။

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရွိသည့္အနက္တြင္ အႀကီးျဖစ္ေသာ ကၽြန္မက ရင့္က်က္မႈ ရွိသင့္သေလာက္ မရွိပဲ ကေလး ဆန္တတ္သည္မွာလဲ အမွန္ပင္။ ခ်စ္စ၊ ၾကင္နာစတြင္ေတာ့ ထိုကေလးဆန္မႈကိုက ခ်စ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့သေလာက္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္္ႏွင့္အမွ် ၿငီးေငြ႕ဖြယ္တစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္ကိုလဲ ကၽြန္မက မသိသား၊ ဆိုးရြားစြာ နားမလည္ခဲ့။“မင္း ကေလးလို မေတြးနဲ႔ ကေလးလို မေျပာနဲ႔ကြ ဒါ ကေလးကစားစရာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုေသာ သူ၏စကားကို ၀မ္းနည္းစြာ ငို႐ိႈက္ရံုကလြဲၿပီး နာက်င္ဖို႔ မေတြးမိခဲ့သူပဲ ျဖစ္သည္။

သူနဲ႔ ကၽြန္မအၾကားတြင္ ရွိေသာ အရာမ်ားထဲမွာ နားလည္မႈက နည္းပါးခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သူက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို ကၽြန္မကလဲ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့သည့္အတြက္ မတူညီေသာ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုတြင္ တည္ရွိေနၾက သူမ်ားပီပီ ေတြ႔ဆံုေသာအခါတြင္လည္း ေျပာစရာစကား ရွားပါးခဲ့သည္။ ျခားနားခ်က္မ်ားကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းပါး ေအာင္ႀကိဳးစားခဲံ့ၾကေပမယ့္လည္း ေလးႏွစ္ျပည့္ဖို႔ရန္ ရက္ပိုင္းအလိုတြင္ သူကၽြန္မကို ခ်န္ထားခဲံ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက ္သည္။

လူႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ခ်စ္ေနဖို႔ရာက အထူးတလည္ စဥ္းစားေနစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္းပဲ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းရာ တြင္ အစစအရာရာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုသည္ဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။ ထို႔သို႔ နားလည္သည့္အတြက္ ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ အျပစ္ျမင္မရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ဆႏၵကို အတၱျဖင့္ ပံုေဖာ္တတ္ေသာ သူ႔အတြက္ လိုအပ္သည္မွာ ပညာတတ္မိန္းမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ အရာရာကို အလိုက္တသိျဖင့္ ရိုက်ိဳးစြာ ေတာင္းပန္တတ္ေသာ သာမန္မိန္းမ တစ္ေယာက္္သာ ျဖစ္သည္။

လူတစ္ခ်ိဳ႔ အထင္အျမင္ႀကီးေလာက္ေစေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ား၊ သာမန္မဟုတ္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြး အေခၚမ်ား။ လွသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း လူအမ်ားၾကား ထင္ရွားေစေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ လူလတ္တန္းစား ခ်မ္းသာ ႁကြယ္၀မႈထက္အနည္းငယ္ ပိုလြန္ေသာ မိဘတို႔၏ ပံ့ပိုးမႈတို႔မွ အပ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး ျပည့္စံုေသာ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ တနည္းအားျဖင့္ ဆုိလွ်င္ သူ၏ မ်ိဳးဆက္အား ေမြးဖြားေပးႏိုင္ရန္အတြက္ အားအင္ခ်ိဳ႔တဲ့သူ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။

ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ရင္ေသြးကို ကၽြန္မ ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္းခ်င္ေသာ္လည္း “သားသမီးမရႏိုင္ေတာ့ပါ” ဟုေသာ မီးယပ္ႏွင့္ သားဖြားဆရာ၀န္မႀကီး၏ စကားတစ္လံုး၏ ေအာက္တြင္ ကၽြန္မ၏ အတၱ ႏွင့္ သူ႔၏ဆႏၵမ်ား ေသဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ ထူးခၽြန္ထက္ျမတ္တဲ့ မိန္းမေတြကို ေယာကၤ်ားေတြက သေဘာက်တတ္ေသာ္လည္း အနားမွာ ေခၚထားဖို႔ ၀န္ေလးသလိုပဲ က်န္းမာေရး မျပည့္စံုတဲ့ သူေတြကို အသနားပုိတတ္ၾကေပမယ့္လည္း တစ္သက္လံုးစာ ဘ၀ႏွင့္ ယွဥ္လာေသာအခါတြင္ ခ်န္ထားရစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ၾကတာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။

နားလည္မႈႏွင့္အတူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ ခြင့္လႊတ္ပါသည္။ ခြင့္လႊတ္မႈႏွင့္အတူ စာနာမိေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကို မမုန္းရက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တြယ္တာပါသည္။ သူ ဘယ္လုိပင္ ဆံုးျဖတ္သြားခဲ့ပါေစ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မအေပၚမွာ ထားရွိခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ၾကင္နာမႈမ်ားကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္စြာပင္ ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။ ကၽြန္မ မဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ခင္ပြန္းလင္ေယာကၤ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနေသာ သူ႔ကို ျပန္လာေစလိုေသာ ဆႏၵ မပါသျဖင့္၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းသပ္သပ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္သျဖင့္ သတိရျခင္းအေပၚမွာ ကၽြန္မ လိပ္ျပာလံုပါသည္။

ကၽြန္မက သူ႔ကို ကၽြန္မ၏ ျဖန္႔ထားေသာ လက္ဖ၀ါးေပၚသို႔ ပ်ံလာနားေနခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ သူ႔ကို ဖမ္းထားဖို႔ ကၽြန္မ လက္ေတြကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္မထားခဲ့။ ခ်စ္သူကို လိုရာသြားေစဖို႔ ေက်နပ္စြာ ခြင့္ျပဳလိုက္ရျခင္း၏ ပိတိကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္စြာ စားသံုးပါမည္။ ကၽြန္မ ဆံုး႐ံႈႈးခဲ့ရသည့္ ႏုပ်ိဳငယ္ရြယ္မႈ ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မႈတို႔အစား သူ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာမ်ားကို ေပြ႔ဖက္ကာ ကၽြန္မ ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားအား သူ႔အား ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ ထို အမ်ိဳးသမီးအား ေက်းဇူးတင္ေနပါမည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ…………. ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

# က်မ္းေလွ်ာက္လွ်င္ မဆံုး၊ က်မ္းေပါက္လွ်င္ တစ္လံုး

.

အခုတစ္ေလာ ေဗဒင္ပညာဆိုင္ရာ ဘေလာ့ဂ္ “ေစ်းတန္း” ေလးထဲမွာ ပြက္ညံပြက္ညံ နဲ႕ ပြဲဆူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီပြဲေစ်းတန္းေလး ထဲမွာ “အသက္အႀကီးဆံုး” ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္သူက မွားတယ္/ဘယ္သူက မွန္တယ္ ဆိုတာ ၀င္ျငင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။  ၀င္ျခင္း၀င္ရင္ လူႀကီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ၀င္ၿပီးျဖန္ေျဖဖို႕သာ ရွိပါတယ္။ အားလံုးကို ေျပာခ်င္တာက သင့္ျမတ္ၾကပါဗ်ာ။ လူကဲ႔ရဲ႕စရာ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ကိုေတးေအးရိပ္” ေျပာခဲ႔ဘူးတဲ႔ စကားေလး တစ္ခုကို ျပန္ေျပာရဦးမယ္။

.

အဲဒီ ရက္ပိုင္းေတြက ဘေလာ့ေတြထဲမွာ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္း ေလွ်ာက္ဆဲေနတဲ႔ ကိစၥေလး တစ္ခု ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္ကေပါ႔။ (ကိုေ၀သာလီရဲ႕ ဆိုဒ္ထဲမွာပါ)။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳတင္ ကာကြယ္တဲ႔ အေနနဲ႕ C-box ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေၾကာက္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ စကားလံုးေတြကို “မျမင္၀ံ့၊ မၾကား၀ံ့” လို႔ပါ။ ဒီ၀က္ဘ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေယာက်ၤားေလးေတြခ်ည္းဘဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူးေလ။ မိန္းကေလး ေတြလည္း အမ်ားႀကီးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ သမီးခ်င္း၊ ႏွမခ်င္း စာနာစိတ္နဲ႕ပါ။

.

ကိုေတးေအးရိပ္လည္း C-box ကို မျဖဳတ္ေပမယ့္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရွိတဲ႔ Proxy ေတြကို Ban လိုက္တယ္နဲ႕ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ C-box ထဲကို (ခါတိုင္းလိုဘဲ) ၀င္ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို Ban ထားတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ဗ်။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ – ဒီလို ညစ္ညစ္ ညမ္းညမ္း အဓိပၸါယ္မရွိ လိုက္ဆဲေနတဲ႔လူလို႕  သံသယ ျဖစ္ဖြယ္စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လို လူမ်ဳိး ပါသင့္သလားေပါ႔။ ေဒါသထြက္လိုက္တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတဲ႔ အေကာင္ကလည္း အသက္သာ ႀကီးလာတာ “ထစ္ကနဲ” ဆို ေဒါသ အင္မတန္ထြက္လြယ္တဲ႔ လူမ်ဳိးခင္ဗ်။ ဘာရမလဲ။ အီးေမးလ္ နဲ႕ စာေရးၿပီး ေတးေအးရိပ္ကို ခ်ဲေတာ့တာေပါ႔။

………………………….

အခုဆို
ႏွင္းေတြလည္း က်ိတ္က်ိတ္ၿပီး ငိုလို႔
ေျမနီတိုက္ (၃၆ )ေရွ႔က ပု႑ရိပ္တန္းေလးလည္း
ဗို္လ္ကေတာ္ပင္တန္းေလးလည္း တိက္တိက္ေလး စိုလို႔။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေသြးေၾကာေတြ
ေအးခဲရပ္ေငးေနသြားတဲ့ည
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်က္၀န္းေတြ
အားေလ်ာ့နာက်င္သြားတဲ့ည
ေလာကဓံရဲ့ ဘက္ေတာ္သားေတြ
ဗံုေမာင္း ၿခိမ့္ၿခိမ့္ခတ္လိုက္တဲ့ည
ရင္တစ္ခုလံုး မတို႔ထိရဲေအာင္ ေၾကမြနစ္စူး
ငါ့ရင္ခြင္မွာ မင္းမရွိဘူး
မင္းမရွိတဲ့ ငါ့ရင္ခြင္မွာ ဘာဆိုဘာမွလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး…………….။

# အၿပံဳးနဲ႔ ႀကိဳဆို , အငိုနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္ ဆံုးပါးသြားလို႕ “အသုဘ” သြားေမးျဖစ္တယ္။ အသက္က (၄၈)ႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ ငယ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္က ဆရာ၀န္,မ။ ကင္ဆာေရာဂါကို (၁၂)ႏွစ္ၾကာေအာင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း ေနာက္ဆံုး လက္ေျမႇာက္ အ႐ံႈးေပး သြားခဲ႔ရတာပါ။ သမီးေလး (၃)ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ (၂)ရက္ၾကာေတာ့ ဂြတ္တလစ္မွာ ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ အသက္ (၆၈)ႏွစ္ပါ။

ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ (၆)လ ေလာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားၿပီးမွ ကြယ္လြန္သြားရတာပါ။ အလြန္ပင္ပန္း ဆင္းရဲပါတယ္။ အိပ္ယာထဲမွာ လ,နဲ႔ ခ်ီၿပီး လဲေလ်ာင္း ေနရတဲ႔ အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ “အိပ္ယာနာ” (bed sore) ေတြေၾကာင့္ အျပင္းအထန္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကို ခံစားၿပီး ကြယ္လြန္သြား ရတာပါ။ ျမင္ရတာ မသက္သာလြန္းလို႕ ဆံုးပါးသြားတာကိုဘဲ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတာဘဲေလ လို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။

ကေန႔ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီမွာ “အသုဘ” ခ်ပါတယ္။ မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔ “ေရေ၀း” ကို ေရာက္ခဲ႔ရ ျပန္ပါၿပီ။ “ေရေ၀း” သုႆန္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ အရင္တုန္းကလိုဘဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ေသးပါဘူး။

. . . ကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ဆိုက္လာမယ္ . . .  လိုက္လံပို႕ေဆာင္သူေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႕ ကားေတြေပၚက ဆင္းလာမယ္ . . . ဆလြန္းကားေပၚက မိသားစု၀င္ေတြ /ေဆြမ်ဳိးေတြ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ နဲ႕ ဆင္းလာၾကမယ္ . . . ျပင္ဆင္ထားတဲ႔  “ကြယ္လြန္သူ” ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုးခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကမယ္ . . .  စိတ္မခိုင္တဲ႔ သူေတြဆိုရင္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကမယ္။ ရင္ဘတ္ စည္တီးၾကမယ္ . . . အပူလံုးဆို႕ၿပီး “တက္” သြားလို႕ ၀ိုင္းၿပီး ႏွိပ္ၾက ႏွယ္ၾကရမယ္ . . . ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ ထဲ ထည့္လိုက္မယ္ . . . ေခါင္းတိုင္က အေငြ႕တလူလူ ထြက္လာမယ္ . . . ခဏေနရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္သ႑န္ ကေန “ျပာအိုး” တစ္အိုးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိသြားမယ္ . . . ၿပီးရင္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု / ေဆြမ်ဳိး နဲ႕ လိုက္ပါ ပို႕ေဆာင္သူေတြ ျပန္ၾကမယ္ . . . ေနာက္ထပ္ ကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ဆက္ေရာက္လာမယ္ . . .

ဒီျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ “ေရေ၀း” ကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီး အဆံုးသတ္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ပါ။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကရတဲ႔ ျမင္ကြင္းပါ။ လူတန္းစားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အသက္အရြယ္ အစံုစံု သာေျပာင္းလဲ ေနလိမ့္မယ္။ အားလံုးကေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အျပန္ခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကတဲ႔ ပြဲပါဘဲ။

ညည္းခ်င္း

ခုတေလာ ဘာစာမွ ေရးခ်င္စိတ္မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ..
ေက်ာင္းမွာလဲ အဆင္မေျပဘူး
ဒါက ညည္းစရာတစ္ခု မဟုတ္တဲ့အတြက္ မညည္းေတာ့ပါဘူး

…. နဲ႔လဲ အဆင္မေျပဘူး
ဒါလဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာ မညည္းေတာ့ပါဘူး
ဒါဆို ဘာညည္းခ်င္ေသးတာလဲ
ဘာကိုမွ မညည္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ညည္းလို႔လဲ မရတဲ့အေၾကာင္း
ညည္းမလို႔ေလ.
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ…

ရာသီဥတုကလဲ ပူလိုက္တာ
ေလကလဲ တိုက္တာ ၾကမ္းလိုက္တာ
ၾကယ္ေတြကလဲ မွိန္ေနလိုက္တာ
ငွက္ေလးေတြလဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ
ပန္းပြင့္ေလးေတြလဲ မိႈင္ေနလိုက္တာ
ဖုန္းလိုင္းေတြလဲ ၾကပ္ေနလိုက္တာ
အင္တာနက္လိုင္းေတြလဲ ေႏွးေနလိုက္တာ

ရာသီဥတု ပူတာကို ျပဳျပင္ဖန္တီးယူဖို႔ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး
ေလတိုက္ၾကမ္းတာကိုလဲ ညွိယူဖို႔ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး
ၾကယ္ေတြမွိန္ေနတာကိုလဲ ေတာက္ပေစဖို႔ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး
ပန္းပြင့္ေလးေတြ လန္းဆန္းေစဖို႔ မတက္ႏိုင္ေသးဘူး
ဖုန္းလိုင္းေတြ ၾကပ္တာကလဲ နည္းလမ္းမေတြ႔ေသးဘူး
အင္တာနက္လိုင္းေတြ ျမန္ႏႈန္းျမွင့္ဖို႔ …….. အင္း မေတြ႔ေသးဘူး မတက္ႏိုင္ေသးဘူး

ညည္းေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဒါေတြအေၾကာင္းကို
ကဲ…
ခြင့္လႊတ္ပါ
ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္…………။

တစ္မိုးေအာက္

ေျမကမာၻႀကီးရဲ့အေပၚ
ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းေအာက္
ရွင္သန္ခြင့္တူညီေနသေရြ႕
မေ၀းဘူးဆိုေပမယ့္လည္း….

ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွင္းသန္႔ေနရင္
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ၾကား
ဘယ္လိုအရာနဲ႔မ်ိဳးနဲ႔မွ
ကာဆီးမထားဘူးဆိုေပမယ့္လည္း…

အနားမွာအတူရွိမေနတာကလြဲရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊
ျပည့္စံုျခင္း၊ လိုအပ္ျခင္း
အားလံုးကို ထပ္တူဆိုေပမယ့္လည္း

ေမာင္ေရ
ကၽြန္မရင္ထဲက အလြမ္းေတြကို…
စာနာနားလည္ဖို႔ အခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္
တစ္မိုးေအာက္မွာ ေနခြင့္ျပဳပါေနာ္…။

ရင္ၿငိမ္းပန္း(ပခုကၠဴ)
18-3-10 (17:14)

# ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ အမွတ္တရ . .

မိမိကိုယ္တိုင္ ျမင္မသြားခဲ႔ရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ အေရးဆိုခဲ႔စဥ္က . .

.

(၆၃)ႏွစ္ေတာင္မွ ၾကာေညာင္းခဲ႔ပါၿပီ။ ဒီေန႕ ဒီရက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၆၃)ႏွစ္ဆီက ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုးအတြက္ လံုး၀ အစားထိုးလို႕ မရတဲ႔ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီကိစၥေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႕ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ တစ္ဖြဲ႕လံုး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ ခံလိုက္ရတာပါဘဲ။ တစ္မ်ဳိးသားလံုး ေျဖမဆည္ ႏိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနဲ ခဲ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးမွာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ကို ေရးသားမွာ မဟုတ္ဘဲ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ရဲ႕ နာမည္ နဲ႕ ကံၾကမၼာ တို႕ကို ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေဗဒင္ပညာရပ္ နဲ႕ ဂဏန္းေဗဒင္(Numerology) ႐ႈေထာင့္ မ်ားမွ သံုးသပ္တင္ျပလိုျခင္းသာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။

“ေပါက္ေဖၚ” လို႕ ေခၚၾကတဲ႔ “ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို (ၿပီးခါမွ) ေဗဒင္ ပညာနဲ႕ သံုးသပ္ၾကတာဟာ အထင္ႀကီးစရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလို အတိတ္က ကိစၥေတြကို မ်ားမ်ားေလ့လာ သံုးသပ္ ႏိုင္မွ အမွားနည္းၿပီး အမွန္မ်ားလာႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္ဟာ အနာဂါတ္ အတြက္ ဆရာေကာင္းဘဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

.

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ၁၉၁၅ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၃)ရက္ (စေနေန႔) မွာ ဖြားျမင္ခဲ႔ပါတယ္။ “ရာဇ”ဖြား ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မဟာဘုတ္ က (၂)ႂကြင္းမဟာဘုတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

(၂)ႂကြင္း မဟာဘုတ္တို႕ရဲ႕ ေယဘူယ် ဉာဥ္ေတြအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက –

– ေခါင္းမာတယ္။ တစ္ယူသန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားတယ္။ သူမ်ားရဲ႕ အႀကံေပးစကားေတြကို မနာခံတတ္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုသိပ္ မစိုက္ဘူး။ အေနအထိုင္ ျဖစ္သလို ေနထိုင္တတ္တယ္။ အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မ၀တ္ဘူး။ သူမ်ားကို အလြန္ကူညီတတ္မယ္။ မရွိ ရွိတာ နဲ႕ ကူညီမယ္။ လက္ေအာက္ငယ္သားအေပၚ (အေျပာၾကမ္းတတ္)ေပမယ့္ အလြန္ငဲ့ညႇာ သနားတတ္တယ္ . . . ဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ ရွိပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေခါင္းမာတဲ့ စ႐ိုက္ နဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္လြန္ျခင္း ဆိုတဲ႔ စိတ္ထားေတြေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္အေရွာက္ရယ္ လို႔ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မထားခဲ႔ တာဟာ ရန္သူေတြကို အလြန္လြယ္ကူစြာ လုပ္ႀကံႏိုင္ေစဖို႔ ဖန္တီးေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ရာဇဖြား။ ဘယ္အႂကြင္းဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရာဇဖြားမွန္ရင္ “ထက္ျမက္ျခင္း၊ ျပတ္သားျခင္း၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ျမင့္မားျခင္း၊ တုန္းတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ျပဳလုပ္တတ္ျခင္း၊ သူရသတၱိနဲ႕ ျပည့္စံုျခင္း” စ,တဲ႔ သဘာ၀ေတြ ရွိပါတယ္။

.

ေနာက္ၿပီး သခ်ၤာေဗဒ (ဂဏန္းေဗဒင္) ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ေတာလည္း (13)ရက္ ဆိုေတာ့ (4) ဂဏန္း သမား။ “(4)ဂဏန္း သမားမ်ား အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း” ေဆာင္းပါးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ႔သလိုဘဲ (4)ဂဏန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္တဲ႔ ဂဏန္းတစ္ခုပါ။ (4) ဂဏန္းသမားေတြဟာ လူ႕ေလာကထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အရည္အခ်င္းလည္း ရွိၾကတယ္။ ပါးနပ္တယ္။ သိလြယ္တတ္လြယ္တယ္။ အတိတ္ ပါရမီဓာတ္ခံ တစ္ခုခု ရွိတတ္တယ္။

ေဖေဖၚ၀ါရီလ (13)ရက္ေန႕ဟာ သာယနစနစ္မွာ တနဂၤေႏြ “ကံု” ရာသီမွာ တည္ရွိေနတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ “ကံု” ရာသီဖြား ျဖစ္ပါ တယ္။ “ကံု” ရာသီ႐ုပ္ဟာ “ေရထမ္းသမား ေရအိုးထဲမွ ေရမ်ားကို သြန္ေလာင္းခ်ေနတဲ႔ ပံု” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရာသီခြင္ ႐ုပ္ပံုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကည့္ရင္ ကံုရာသီသမားေတြဟာ –

“စြန္႕လႊတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ မိမိလုပ္သမွ် ကိုင္သမွ် အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ျခင္း၊ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ျခင္း၊ မိမိျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း မိမိျပန္မခံစားရျခင္း၊ အဆံုး သတ္္မေကာင္းလွျခင္း စတဲ႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြရွိတဲ႔ ရာသီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ကံု” ရာသီဖြား (13)ဂဏန္းသမားျဖစ္တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ မိမိရဲ႕ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္မႈ မ်ားရဲ႕ အသီးအပြင့္မ်ားကို ျမင္ပင္ မျမင္လိုက္ရဘဲ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ကြယ္လြန္ သြားရျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

“ကံု” ရာသီဟာ ေခတ္သစ္ သခ်ၤာေဗဒမွာ “ယူေရးနပ္စ္ၿဂိဳဟ္(4)ဂဏန္း” ပိုင္တဲ႔ “ကသစ္” အိမ္ ျဖစ္လို႕ သူ႕ပိုင္တဲ႔ အိမ္မွာ သူရပ္တည္တဲ႔ (13)ဂဏန္းဟာ ဒီေန႔မွာ ေမြးဖြားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို အလြန္ထက္ျမက္တဲ႔ စြမ္းရည္၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္တာ မဆန္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းတဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္က “သူ” ဟာ “စေန” သား ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ (4)ဂဏန္း ပိုင္တဲ႔ ယူေရးနပ္ ၿဂိဳဟ္ နဲ႔ စေနၿဂိဳဟ္ တို႕ဟာ တကယ့္ ကမၻာရန္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို (4)ဂဏန္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ ရန္ၿဂိဳဟ္ျဖစ္တဲ႔ စေနေန႕မ်ဳိးမွာေမြးဖြားလာရင္ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးဟာ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈ မရွိေတာ့ဘဲ “ပဋိပကၡ” ျဖစ္စဥ္ေတြ နဲ႕ အၿမဲလိုလို ရင္ဆိုင္ေနရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အရာရာကို အလြယ္တကူ နဲ႕ ရေလ့မရွိဘဲ “တိုက္ယူမွ ရသူေတြ” ျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပမႈေတြကိုလည္း ရင္ဆိုင္ရေလ့ရွိတယ္။

Numerology ပညာအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို “သတ္” လိုက္တဲ့ ၿဂိဳဟ္ဟာ (13)ဂဏန္း ျဖစ္တယ္လို႕ တစ္ခ်ဳိ႕က ယူဆၾကပါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ “ေသမင္း” လို႕ အဓိပၸါယ္ရွိၿပီး လူအမ်ား ေၾကာက္ၾကတဲ႔ (13)ဂဏန္းဟာ အျခားသူမ်ားကိုေတာ့ “သတ္ခ်င္သတ္မယ္” ။ ကိုယ့္ေမြးဂဏန္း ပိုင္ရွင္ကိုေတာ့ သတ္ေလ့မရွိပါဘူး။

Numerology ပညာအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေသသတ္လိုက္တာကေတာ့ “သခ်ၤာေဗဒပညာ” ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ “Current of Destiny” ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ 1915 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ Current က (16)ဂဏန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ “Current of Destiny” ဆိုတာ “တားေရာ့” ပညာပါဘဲ။ တားေရာ႔ေဗဒင္မွာ (16)ဆိုတဲ႔ ဂဏန္းဟာ လူတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္စင္ေပၚကေန မိုးႀကိဳးပစ္ခံရၿပီး ျပဳတ္က်လာတဲ႔ နိမိတ္ပံုပါ။

ဒီ နိမိတ္ပံုဟာ ေမွ်ာ္စင္ဆိုတဲ႔ အထြဋ္အထြပ္ကို ေရာက္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံလိုက္ရတာဆိုေတာ့ “အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေနစဥ္မွာ ျပဳတ္က်ျခင္း၊ မီး လွ်ပ္စစ္ , ေပါက္ကြဲေစတတ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေတြ႕ျခင္း ၊  ႐ုတ္တရက္ အငိုက္မိ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္း၊ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ကံၾကမၼာဆံုး ျဗဳန္းကနဲ က်ေရာက္ျခင္း၊ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ျခင္း မ်ားကို ဆိုလိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ “Current of Destiny” (16) ျဖစ္ေနျခင္း ၊ ကံုရာသီ (အသက္တိုတတ္ေသာရာသီ)တြင္ ေမြးဖြားျခင္း၊ စေန ႏွင့္ (4)ဂဏန္း ရန္က်ေနျခင္း စေသာ အခ်က္ေတြ ေပါင္းဆံုသြားတဲ႔အခါ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဥပေစၧဒကကံ နဲ႕ ကြယ္လြန္သြားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ နာမည္ ကိစၥ ။ ငယ္နာမည္က “ေမာင္ထိန္လင္း” တဲ႔ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီနာမည္က မတြင္ဘူး။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ့ “ကိုေအာင္ဆန္း” “သခင္ေအာင္ဆန္း” လို႕ လူသိမ်ားလာတယ္။ ေနာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာေတာ့ “ဗိုလ္ေတဇ”။

ဒီေနရာမွာ ကံတရားရဲ႕ ထူးဆန္းမႈေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ က်န္တဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ အားလံုးနီးပါးေလာက္ဟာ သူတို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ၀င္တုန္းက နာမည္ ေတြျဖစ္ၾကတဲ႔ “ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ဗလ၊  ဗိုလ္လက္ယာ၊ ဗိုလ္စႀကၤာ၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ . . စတဲ႔ နာမည္ေတြကို ဆက္ယူၾကၿပီး ဒီ နာမည္ေတြဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အတည္ျဖစ္ သြားခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ “ဗိုလ္ေတဇ” ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို ဆက္မယူဘဲ မူလ “ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ႔ နာမည္ကိုဘဲ ျပန္သံုးခဲ႔ပါတယ္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား မူလနာမည္ကို ျပန္သံုးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဟာ ကံတရားတစ္ခုလို႕ ဆိုႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ ?

မဟာဘုတ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတဲ႔ အတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ (၂)ႂကြင္းဖြား ျဖစ္ေလေတာ့ “ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ႔ နာမည္ဟာ “အထြန္း+ပုတိ” ပကၡတ္ မိေနပါတယ္။ ပကၡတ္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ “ပကၡတ္” တစ္ခု နဲ႕ တစ္ခု အဆိုးေပးမႈျခင္း သိပ္မတူၾကတာကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။ ေအာက္မွာ ၾကည့္ပါ။

.

အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိထားတဲ႔ “ပကၡတ္” က အထြန္း+ပုတိ ပကၡတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပကၡတ္ဟာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈဆိုတဲ႔ ကိစၥကို အေတာ္အားေပးတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီ ပကၡတ္မ်ဳိး ညိေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူတစ္ဦးမွာ ဒီလို ပကၡတ္မ်ဳိး မိေနခဲ႔ရင္ စိုးရိမ္စရာ ကိစၥတစ္ခုပါ။ သာမန္လူေတာင္မွ ဒီပကၡတ္မ်ဳိးဟာ ကိုယ့္ကို အလုပ္ျပဳတ္၊ စီးပြားပ်က္ေအာင္ လုပ္ႀကံ ေဂ်ာက္တြန္းခံရတာမ်ဳိး ႀကံဳရႏိုင္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ဘ၀က နာမည္ျဖစ္တဲ႔ ဗိုလ္ေတဇ ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို ယူၿပီး “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတဇ” လို႕သာ အမည္တြင္ ခဲ႔ရင္ေတာ့ ဒီကံၾကမၼာဟာ လြတ္ေကာင္းလြတ္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ဒီလို ခြင့္ျပဳခဲ႔ဟန္ မတူပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက “သကၡတ္” ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ အသက္ (၃၃)ထဲမွာ လုပ္ႀကံခံရတာျဖစ္ပါတယ္။ စေနသား ျဖစ္လို႕ “စေန” သကၡတ္ပါ။ ဒုကၡေပးတဲ႔ “အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ စေန” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေရးခဲ႔သလို “စေန” သကၡတ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္တဲ႔ သကၡတ္ျဖစ္ေပမယ့္ အလြတ္ မေပးပါ။ ငဲ႕ညႇာမႈ မရွိပါ။

ဒီလိုဆို အရင့္အရင္ “စေန” သကၡတ္ေတြတုန္းကလည္း ျဖစ္ပါလား ? လို႕ ဆိုစရာ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါ။ အနီးဆံုး အသက္ျဖစ္တဲ႔ အသက္ (၂၅)ႏွစ္ဟာလည္း စေန သကၡတ္ ပါဘဲ။ ဒါေပမယ္ ့အဲဒီတုန္းက “ၿဂိဳဟ္စားကာလ” က “ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္စား” ျဖစ္တယ္။ ၾကာသပေတးဟာ မရဏၿဂိဳဟ္ျဖစ္ေပမယ့္ စေနနဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ မရွိဘူး။ ေနာက္ (၃၃)ႏွစ္က်ေတာ့ “ရာဟုၿဂိဳဟ္စား” ကာလ ျဖစ္လာ တယ္။ ရာဟုဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ မဟာဘုတ္တိုင္မွာ “သိုက္” မွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီရာဟုဟာ ေမြးနံ လည္းျဖစ္ “သကၡတ္”လည္းျဖစ္ တဲ႔ “စေန” ၿဂိဳဟ္နဲ႕ ပကၡတ္ မိမေနဘူးလားခင္ဗ်ာ။ ေအာက္ကပံုကို ၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။

.

ဒါေၾကာင့္ နာမည္ပကၡတ္ မိထားတဲ႔လူေတြ အေၾကာက္ရဆံုး အခ်ိန္/ကာလဟာ “ၿဂိဳဟ္စားကာလႀကီး” နဲ႕ “သကၡတ္” တို႔ အျပန္အလွန္ ပကၡတ္က်တဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းေတြ ျဖစ္တာကို (ဒီသုေတသနအၿပီး) ေနာက္ပိုင္း ဆက္ေလ့လာတဲ့ သုေတသနမ်ားအရ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးကြယ္လြန္ခဲ႔ရျခင္းဟာ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုးအတြက္ လံုး၀အစာထိုးလို႕ မရတဲ႔ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး ျဖစ္တာမွန္ေပမယ့္ ကံတရားရဲ႕ အလုိအတိုင္း ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ့္ ကိစၥတစ္ခုမို႕သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဒီလို ႏွစ္၊ လ၊ ရက္မ်ဳိးမွာ ေမြးၿပီး ဒီလို နာမည္မ်ဳိးကို မွည့္မိျခင္းလို႕လည္း ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ေျဖသိမ့္ ၾကည့္တာေပါ႕ေလ။

ဒါကေတာ့ Numerology ပညာ နဲ႕ မဟာဘုတ္ ပညာတို႕ေပါင္းစပ္ၿပီး ျပန္လည္ေလ့လာသံုးသပ္ ထားတဲ႔ ေဗဒင္ေဆာင္းပါး တစ္ခုပါ။ ဒီထက္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ “နကၡတ္ေဗဒင္ပညာ” နဲ႕ သံုးသပ္တင္ျပထားတာကို ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ “ဆရာ ဘဲလားေလဘာတီ” ေရးထားတဲ႔ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အေၾကာင္းတရား” ဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါးေလးဆီကို လင့္ခ္ သြားၿပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒီေနရာကို ႏွိပ္ၿပီး သြားလိုက္ပါ။

.

ဖတ္ရႈသူအေပါင္း ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

.

ေဒါက္တာတင္ဗိုလ္ဗိုလ္ (ေဗဒ-သုခုမ)

အမွတ္တရ ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား

အမွတ္တရဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာပါလိမ့္……။

အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ေနရာေဒသ၊ ေန႕စြဲ၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ လူပုဂၢိဳလ္ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းေတြလား…….။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ ရွိခဲ့တဲ့ အရာဟာ သူႏွစ္သက္ေသာ ပစၥည္းကို လက္ေဆာင္ရတဲ့ေန႕ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္ရတဲ့ေန႕ ျဖစ္ေနႏုိင္တယ္။ ေနရာေဒသ တစ္ခုဟာလဲ အမွတ္ရစရာ ပဲေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရရွိပိုင္ဆို္င္တဲ့ေန႕ကို အမွတ္ရေနႏိုင္သလို ၀မး္နည္းနာက်င္ခံစားခဲ့ရတာကလည္း အမွတ္တရ ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲေလ….။ 

ကိုယ့္အေပၚမွာ ဂရုစိုက္ ၾကင္နာတဲ့သူကို အမွတ္ရတက္သလို စိတ္နာက်ည္းမႈေတြ ေပးတဲ့သူကိုလဲ မေမ့တက္ၾကဘူးပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရေတြကေရာ ဘာေတြမ်ားလဲ……ေတြးၾကည့္မိတယ္။ အခုအသက္အရြယ္အထိ ေဖေဖရဲ႕ အရိုက္ကို သံုးခါတိတိ ခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ 

မွတ္မွတ္ရရ…… ကေလးဘ၀က ေမေမ့လက္္ပတ္နာရီကို ယူ၀တ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစားတမ္းကစားတုန္း ငရုပ္သီးေထာငး္လိုက္တာ နာရီတစ္ခုလံုး ညက္ညက္ေၾက သြားစဥ္က တစ္ခါ။ (မငိုဘူးတဲ့ဗ် အေၾကာကတင္းတယ္ေနာ္) က်န္တဲ့ ႏွစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အငယ္ေလးကို မရိုက္ေအာင္ ၀င္ေျပာမိလို႕ခ်ည္းပါပဲ။ (မိဘကို ဆရာျပန္လုပ္လို႕ ဆိုလား……) အဲေလာက္အထိ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ညီမေလးကို ကုတင္ေပၚက တြန္းခ်ခဲ့ဖူးတာကလဲ အမွတ္တရေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ တမင္မဟုတ္ပါဘူး လက္ေလးနဲ႕ တြန္းလိုက္တာ..အတြင္းအားက ေကာင္းလြန္းေတာ့ ျပဳတ္က်သြားတာပါ :))

မိန္းမမဟုတ္ ေယာကၤ်ားမဟုတ္နဲ႕ သိုင္းခ်တမ္းကစားတာ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲအတြက္ ခံုစီေသာေန႕မွာ လက္က်ိဳးခဲ့တာကလဲ အမွတ္ရေစတာပဲ။ (ေရွာင္လင္မင္းသားေလးဇာတ္လမ္းတြဲ လာတုန္းကေပါ့ဗ်ာ) ေဆာင္းတြင္းတစ္မနက္မွာ ညီမႏွစ္ေယာက္ စာထက်က္ရင္း ေစာင္ၿခံဳကိုယ္စီနဲ႕ သိုင္းခ်ၾကတာ…… စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀တ္ရံုႀကီးေတြ တစ္ဖါးဖါးေပါ့……….။ ၀ွီးကနဲ ၀ွီးကနဲ……ေစာင္ေတြကို ေ၀့ကာရမး္ကာနဲ႕ သိုင္းကစားၾကတာ……. ခ်လြမ္……ခၽြမ္….ခြမ္…….အသံမ်ိဳးစံု ထြက္လာမွပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ဂုတ္ပု၊ လွ်ာထုတ္ၿပီး ၀ပ္သြားၾကတာ။ 🙂

ေစာေစာစီးစီး ေမေမ က ထိုင္ငိုပါေလေရာ……. ”မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး သိုင္းခ်တမ္း ကစားၾကတာတဲ့ ေအာင္မေလး စိတ္ညစ္တယ္…… စာေတာ္ၾကတာကလြဲၿပီး ဘာမွကို သံုးမရၾကဘူး…….” ဘာညာသရကာနဲ႕ အရင့္အရင္က အျပစ္ေတြပါ ပါလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ငိုမွာပဲဗ်…..ဖန္ခြက္က တစ္လံုးမွမွ အေကာငး္မက်န္တာကိုး……။ ခဏၾကာေတာ့ တစ္လမ္းေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္းဆီကို ကၽြန္မသြားတယ္။ ”ငါ….ေမေမ့ကို ဖန္ခြက္ေတြ ျပန္၀ယ္ေပးခ်င္တယ္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….” ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနားမွာ ေရစိုခံၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အႀကံေကာင္းကို ေပးလုိက္တာပါ ”နင့္အေမဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းလုိက္ေပါ့…”တဲ့။

အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ကၽြန္မက အေမဆီမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့အခါ..ေခါင္းေခါက္ခံခဲ့ရတာကိုလဲ ခုထိ အမွတ္ရေနမိတယ္။ ကၽြန္မဆိုတာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာက်က္မယ္၊ စာလုပ္မယ္၊ စာေရးမယ္၊ စာဖတ္မယ္ နဲ႕ ႀကိဳးစားတယ္လို႕ နာမည္ရခဲ့သူပါ။ (စာက်က္ေနရင္ အိမ္က ဘာမွမွ မခိုင္းေတာ့ဘူးေလ….:) ေမေမကို ျပန္မေျပာေၾကး ) ႏွစ္စဥ္ ဆုေတြ ရခဲ့တဲ့ ကၽြန္မက ငါးတန္းႏွစ္ လပါတ္စာေမးပြဲမွာ ဖ်ားေနလို႕ အဆင့္(၁၃)ရတာကို ႐ိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႕ ငိုခဲ့ဖူးတယ္။ 

တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုတည္းပါလို႕ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး နံရံနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ေဆာင့္ကာ ေသေၾကာင္းႀကံခဲ့တာလဲ ကၽြန္မပါ။ ရိုးရိုးပဲေအာင္တဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမကို သူ႕အိမ္က ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ကြန္ပ်ဳတာ ၀ယ္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ……. မွန္းထားသေလာက္ ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကို ေဖေဖက သံုးလေလာက္ စကားမေျပာခဲ့တာကလဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတယ္။(T_T) အဲေလာက္အထိ စာေမးပြဲရလဒ္တို႕၊ အဆင့္တို႕ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ကၽြန္မ……. တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ…. ရိုး၀မး္ရဖို႕ မလိုပါဘူး……. တကယ္တက္ရင္ ၿပီးတာပဲလုိ႕ ေႁကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတာ။ (ၿပီး….တကယ္လဲ မတက္ခဲ့ပါဘူး……:))

ေက်ာင္းတက္မယ္၊ စာလုပ္တယ္ဆိုတဲ့သူ ဖိုင္နယ္မွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္လို႕ လက္မွတ္ထုိးခဲ့ရတုန္းက အားလံုးထဲမွာ မိန္းကေလးက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုလဲ မွတ္မိပါရဲ႕။ အမွတ္ျပည့္နီးပါး ရမွ ေျဖႏိုင္တယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူက ဂ်ပန္ဘာသာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ က်စဥ္က ၀မ္းနည္းမေနခဲ့တာကလဲ အမွတ္တရတစ္ခုပဲ ထင္ပါရဲ႕…။ အင္း……ေတြးၾကည့္မွ အမွတ္တရေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲကိုး…။ 

အမွတ္တရဆိုတာက…….အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ေနရာေဒသ၊ ေန႕စြဲ၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႕ ပစၥည္းေတြပဲေပါ့ေလ။ သာယာေပ်ာ္ျမဴးဖြယ္ရာေတြ၊ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာေတြ၊ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာေတြ၊ ငိုေႁကြးပူေဆြးစရာေတြ… လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာေတြ၊ ေမ့ေပ်ာက္ဖြယ္ရာေတြ……. အားလံုး အားလံုး ေရာႃပြန္းေနတာကိုက ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြပါ.။ ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ မန္မိုရီလို Format ခ်မရႏိုင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ဦးေဏွာက္အသိညဏ္ထဲမွာ ႀကံဳခဲ့သမွ်ေတြဟာ အမွတ္တရခ်ည္းပါပဲေလ။

တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း အမွတ္တရ ျဖစ္တတ္ၾကတာကိုက အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ေနေလရဲ႕….။

အမွတ္တရ……….။

ပန္းပြင့္အမုန္း

ရင္နဲ႔ရင္းကာ

ေပးအပ္လိုက္္ေသာ

ခ်စ္ျခင္းမ်ားတြက္

ျပန္ရလိုက္ေသာ…..

အမုန္းမ်ား……

ပန္းသို႕ေျပာင္းကာ

ေလာကအားလံုး

ရနံ႕သင္းပ်ံ႕

ေစသတည္း……….။