ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ကၽြန္မ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ပါ။

“……”
“ အိုး နင္ေတာင္ ေျပာင္းလဲသြားေသးတာ ငါက ဒီအတိုင္းေလးပဲ က်န္မယ္လို႔ နင္ ဘာလို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနရတာလဲ”
“………”
“အခ်စ္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနရေအာင္ ငါ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ကိုကို ငါ့မွာ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမယ့္ လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္”
“……..”
“နင္ လက္ထပ္ျခင္း လက္မထပ္ျခင္းအေပၚမွာ ငါက ဘာလို႔ မိန္းမူးေနရမလဲ ဒါ နင့္ဘ၀ေလ ငါ့ဘ၀မွ မဟုတ္တာ နင့္ဘ၀ နင့္လမ္း နင္ေလွ်ာက္တာ ငါက ဘာဆိုငိလို႔ ခံစားေနမလဲ နင္နဲ႔ငါ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ မွန္တယ္ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တိုင္း လက္ထပ္ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ ငါ့ကို အဲေလာက္ နင္ ေလွ်ာ့မတြက္သင့္ဘူး ကိုကို”

“…….”
“ဘာ ငါ့ကို စိတ္ခ်ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား အဟက္ အားမနာတတ္ရင္ ရယ္္လိုက္ခ်င္တယ္ဟာ တကယ္ စိတ္မခ်ဘူး လို႔ေျပာရေအာင္ ငါက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ ငါ့မိဘ ငါ့အသိုင္းအ၀ိုင္း ငါ့အဆင့္အတန္း ငါ့ပညာနဲ႔ ငါ့ဘာသာငါ ရပ္ တည္လို႔ ရေနတာပဲ နင္နဲ႔ ေ၀းရလို႔ ငါက ဘ၀ပ်က္သြားမယ့္ မိန္းမမွ မဟုတ္တာ ဘာလဲ နင္ ငါ့ကို ခ်န္ထားခဲ့လို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံမယ္မ်ား ထင္ေနတာလား ဟားဟားဟား”
“……..”
“ေအးေဆးပါ ကိုကိုရ မြန္မြန္ကိုပါ ငါ ဒီနာမည္ကို အလြယ္တကူ ထုတ္သံုးေလ့မရွိပါဘူး ငါ့နာမည္ကို အေပါင္ထား
ၿပီး ေျပာၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ ငါလုပ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမို႔ပဲ…. ေနာ္ စိတ္သာခ်လိုက္ဟာ ငါ အာမခံတယ္ ဟားဟား” “……..”
“sorry ဟာ ေလွာင္သလို ျဖစ္သြားရင္ …. နင့္ ေစတနာကို ငါ နားလည္ပါတယ္”
“…….”
“ခဏ ကိုကို ငါ ေျပာစရာ ရွိတယ္… နင္နဲ႔ငါ ခ်စ္ေနၾကတုန္းမွာ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ေပမယ့္ ငါ အစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တယ္ ငါ နင့္အေပၚမွာ ထားရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခငး္နဲ႔ ေစတနာေမတၱာေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္အား ရခဲ့တယ္ အဲဒီ့အတြက္ ငါမွာ ေနာင္တမရွိဘူး ေအး အတူတူသြားေနတဲ့ လမ္းမွာ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့လို႔ နင္ခ်န္ထားခဲ့ လို႔ ရတယ္ ေနရစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး က်န္ေနရစ္လို႔ ရတယ္ ငါ လက္ခံတယ္ ဒါေပမယ့္ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးမွ၊ က်န္ ေနရစ္ခဲ့ၿပီးမွ နင့္ဘက္က တစ္ဖက္သက္ျဖဴတ္ထားခဲ့တဲ့ ငါ့လက္ကို ျပန္လာတြဲဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ ငါက နင္ျပန္လွည့္ ၾကည့္တိုင္း အၿမဲကပ္ပါေနမယ့္ အရိပ္မဟုတ္္ဘူး အဲဒါေလးကိုေတာ့ နင္နားလည္ထား နင္ ျပန္လည္လာမလား လို႔ ေစာင့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး အသနားလဲ ခံမွာ မဟုတ္ဘူး သိလား”
“……..”
“ေအာ္ ဒီလိုေတာ့ အျပစ္မဆိုနဲ႔ေလဟာ နင့္မွာလဲ မာနရွိသလို ငါ့မွာလဲ မာနရွိေနႏိုင္တာပဲ ဒါေတြ ထားပါ ေျပာေနစရာမလုိေတာ့ပါဘူး အေရးႀကီးတာက နင့္ဘ၀မွာ ေနာင္တကင္းကင္းနဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္နိင္ဖို႔ပဲဟ သိလား…. ေနာင္တဆိုတာကလဲ virus တစ္မ်ိဳးပဲေလ တရိရိကိုက္စားၿပီး အသက္ပါသြားတတ္တာမ်ိဳး အဟ ”
“…….”
“အိုး… ေနာက္တာမဟုတ္ပါဘူးကြယ္ ဒါ ရင္ထဲက စကားပါ ဘယ္နွယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကိုလဲ ဆံုး႐ံႈးေသး… ရွိေနတဲ့ ဘ၀ကိုလဲ မေပ်ာ္ရဘူးဆိုရင္ ဘယ္တန္ပါ့မလဲ ငါနဲ႔အတူေနရတာထက္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္လုိ႔ နင္ေရြးခဲ့ တာပဲေလ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကို ကိုယ္ေနာင္တရေနရင္ နင္ ရွင္ရက္နဲ႔ ေသသလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့ဟ မဟုတ္လား” “……”
“ေတာ္စမ္းပါ ကိုကိုရယ္ အရူးထမေနပါနဲ႔ ငါက နင့္အတြက္နဲ႔ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ရမယ္လို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ေန ေကာင္းတယ္ ဟိုးတုန္းကတည္းက မေကာင္းတဲ့ က်န္းမာေရးပါဟ နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး အံမယ္ေလးဟယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ စိတ္ခ်စမ္းပါဟာ ငါက စိတ္ညစ္ေလ စား၀င္ေလပဲ နင္သိပါတယ္ ဟဟ”
“……”
“အိုေက အိုေက ကိုကို နင္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ငါပဲ ေျပာမယ္ နင္နဲ႔ငါဟာ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတ့ဲ သူစိမ္းေတြပါ နင္နဲ႔ငါ ၾကားမွာ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ ပါတ္သက္မႈသာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ နင္နဲ႔ငါဟာ သူစိမ္းပဲ ဟုတ္တယ္မလား သူငယ္ခ်င္း လို မိတ္ေဆြလိုနဲ႔ လာၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူမေနစမ္းပါနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ငါက နင့္ကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေသး”
“…..”
“ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔ရမလဲ နင္ ငါ့ကို သစၥာရွိလို႔ေလ ငါ့ကို တစ္သက္လံုးစာ လက္မတြဲႏိုင္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး လမ္းခြဲသြားလို႔ေလ ဒီလို သစၥာရွိရွိနဲ႔ နင္ ထားသြားခဲ့တာကို ငါ ေက်းဇူးတင္တာ မဟုတ္ရင္ ငါ့ဘ၀တစ္ခု လံုး နင္ လိမ္ညာမႈေတြန႔ဲ သစၥာမဲ့ေနမွာေလ.. ခုေတာ့ ေစာေစာစီးစီး သိရေတာ့ ငါ့မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရတာေပါ့… ဟုတ္တယ္မလား ေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ ေနာ္”
“……”
“ကဲပါ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွလဲ သေဘာမထားပါနဲ႔ ငါ့အတြက္လဲ စိတ္ခ် ပညာေရးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စီးပြားေရးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ ေအာင္ျမင္မွာပါ ငါ့ကိုယံုတယ္မလား စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစမ္းပါဟာ ခက္ခက္ရခ်ည့္ ငါကေတာင္ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ေနရေသးတယ္ အံၾသပါ့ ဟ ဟ ငါ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ မီးေတာက္ရစ္သမ္ ကဗ်ာထဲကလိုေပါ့

ျမက္ရိုင္းက
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ႔လက….
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားစြာ ……. တို႔ ေ၀းလုိက္ၾကပါစို႔..

ကဲ ဘာေျပာဦးမလဲ ညလဲနက္ေနၿပီ ငါလဲ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ မနက္ျဖန္ သင္တန္းေတြ ရွိေသးတယ္ဟ”
“ေမေလးကို ခ်စ္တယ္”
“တီ..တီ..တီ…”

ကၽြန္မကို စိတ္ခ်ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ကိုကိုေရ ဒီေလသံ ဒီစကားေတြဆို စိတ္ခ်ၿပီမလား………..

“၀ုန္း…..”
“ဟဲ့ သမီး သမီး…. ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး ေခၚမရေတာ့ဘူး……..”

ႏွစ္ရက္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ…………….

ကိုေလးျဖဴရဲ႕ မေမ့ႏိုင္သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ဖြင့္ထားေသာ ဒီအခန္းထဲမွာ ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္ေသာ ႏွင္းဆီပန္း နံ႕ေတြထဲ ေဆးနံ႔အခ်ိဳ႔ ေရာေႏွာပါမေနရင္ သိပ္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းမွာပဲ။ ပိုးသတ္ေဆးနံ႕ေတြကို ကၽြန္မ မုန္းသည္။ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ထားဖုိ႔ ကၽြန္မ လက္ေတြကို ေျမွာက္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔။ ရုတ္တရက္ လႈပ္လိုက္၍ထင္သည္ ပိုက္ထဲသို႔ ေသြးအခ်ိဳ႔ စီး၀င္လာသည္။ ထိုေသြးမ်ား အပ္၀မွာ ခဲေနၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ နာက်င္ရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ နာက်င္ရက္နဲ႔ မနာက်င္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ရသည္ ေလာက္ နာက်င္မည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔အေပၚမွာ ရိုးသားစြာ ဆက္ဆံခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ ဟန္ေဆာင္ျခင္းသည္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ပင္ပန္းေသာ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔က်က် သိလိုက္ရသည္။

ဆုေတာင္းခြင့္ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ သူနဲ႔ ေနာက္ထပ္ျပန္မဆံုပါရေစနဲ႔ ဟု ကၽြန္မ ဆုေတာင္းခ်င္သည္။ ဤသည္မွာ သူ႔ ကို မုန္းတီး၍ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္မ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိမွာကို စိုးရိမ္၍ ျဖစ္သည္။ ဤမွ် စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ပင္ပန္း သည့္ ဟန္္ေဆာင္ျခင္းဟူေသာ အလုပ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္သည္။

ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ကၽြန္မ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ပါ။

ဓါးစားခံအန္စာတုံုးေလးမ်ား

19.10.2009
သစ္ရြက္မရွိတဲ့ သစ္ပင္ဟာ သစ္ပင္ပဲ။
သစ္ပင္မရွိတဲ့ သစ္ရြက္ကေတာ့ အမိႈက္တဲ့။

တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႕ အညီ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈေတြက ေနာက္က တစ္ပါတည္း လုိက္လာတက္တာလဲ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့။ အရာရာကို စမ္းသပ္စြန္႕စားခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတြ….. နည္းပညာျမင့္ မီဒီယာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေရာက္လာေနၿပီ။ လမ္းေၾကာငး္မွန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေရလိုက္လြဲတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေတြလဲ လျခား၊ ရက္ျခားကေန ခု နာရီေလာက္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။ အတုျမင္ အတက္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကေန လြတ္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြမွာ ပိုလို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ လူငယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္၊ ပါးခ်င္တယ္၊ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္…. ဒါ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ အႏ ၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းပဲ။

ဂိမ္းေဆာ့တယ္ဆိုတာ ဦးေဏွာက္ကို အလုပ္ေပးတာ၊ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ညဏ္ရည္ကို ႃမွင့္ေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ တစ္ေန႕တစ္နာရီ ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက အႀကံေပးထားတာေပါ့။ ခုေတာ့ ကေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့တာက ျပႆနာတစ္ခုကို ဦးတည္ေနၿပီ။ အမ်ားစုေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပတင္ မကေတာ့ပဲ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာပါ ဂိမ္းဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ အတန္းမတက္ရံုတင္လားဆိုေတာ့ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ကို ညလံုးေပါက္ ကစားတဲ့သူက မ်ားေနတယ္။ အတန္းပညာကို ထိခိုက္ရံုသာမက၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြကိုပါ ထိပါးလာေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ၊ နည္းပညာေက်ာင္းသားေတြ….. ေက်ာင္းသားေတြဟာ ခုဆို ဂိမ္းေက်ာင္းသားလုိ႕ ေခၚရမတက္ ေက်ာင္းထက္ ဂိမ္းဆိုင္မွာသာ အေနမ်ားေနၾကတယ္ေလ။

ဒီျပႆနာကို မေျဖရွင္းရေသးခင္မွာပဲ အင္တာနက္အသံုးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အသက္အရြယ္မေရြး အင္တာနက္ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။ မီဒီယာရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက သိပ္ကို ေကာင္းလြန္းတာကိုး………….။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ေန႕ကို သံုးနာရီေလာက္ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေနတာေလ။
တကယ္တမ္း အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ သံုးနာရီဟာ ေဒတာရွာၿပီး ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ဖို႕ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အိမ္က်မွ အေသးစိပ္ ျပန္ဖတ္ရတာဗ်။ ဒါေပမယ့္…….. အင္း ဒါေပမယ့္ဆိုတာက မသံုးခ်င္ေပမယ့္ အမ်ားဆံုးသံုးေနရတဲ့စကားျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက အမ်ားစုက အင္တာနက္ဆိုရင္ ခ်က္မယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္။ ဒီမွာလဲ အျပဳသေဘာထက္ အပ်က္သေဘာကို လမး္ေၾကာင္းက ေစာင္းေနတယ္။ ဒါကိုလဲ ျပႆနာတစ္ခုအေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္ ေျဖရွင္းဖို႕ နည္းလမ္း မေတြ႕ၾကေသးဘူး။

မီဒီယာေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးထဲမွာမွ……..အဆိုးဆံုးကေတာ့………… အတူေနခ်စ္သူေတြ မ်ားလာတာပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အတူေနခ်စ္သူေတြ ရွိၾကတာ မထူးဆန္းဘူး၊ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ဆီမွာ လိင္ကိစၥနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး ပညာေပးစံနစ္ေတြ ရွိတယ္။ အသိညဏ္ေတြ ေပးထားတယ္။ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားတယ္။ ျမန္မာမိသားစုေတြ အစဥ္အလာက ဖြင့္ေျပာရတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။ မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ ေျပာအပ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ ယူဆထားၾကတာ။ ဒီေတာ့……….ကေလးေတြမွာ လံုေလာက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိဘူး။ ျပည့္ျပည့္၀၀ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ မရွိၾကဘူး။

သို႕ေသာ္…. စူးစမ္းခ်င္တဲ့ အရြယ္မွာ မီဒီယာေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႕…….. ကေလးအခ်ိဳ႕ လမ္းေၾကာင္းမွားၾကတယ္။ ”မွားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ….. ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့… ခင္ဗ်ား အပူမပါပါဘူးလို႕” ေတာ့ အေျပာခံရဖူးတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ….ဒါေပမယ့္ (သံုးရျပန္ၿပီဗ်ာ)….. ကိုယ္ျဖစ္တာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲေလ…။ လိုအပ္တဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိပဲ.. ကိုယ္ထင္ရာ ကုိယ္လုပ္ၾကေတာ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာက ရွိလာၿပီ။ ကဲ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖရွင္းၾကသလဲ………။

အတူေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိဘူး။ သူကလဲ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုယ္ကလဲ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါဆို ၿပီးၿပီေပါ့. လို႕ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးတဲ့သူကလဲ မနည္းဘူးေလ။ ဒါဆို အခ်ိန္တန္လို႕ လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုေတာ့….. သူ မျပည့္စံု။ ကိုယ္မျပည့္စံု။ ပညာက တစ္ပို္င္းတစ္စ၊ အသက္က မျပည့္။ အဲဒီမွာ unwanted baby ဆိုတာ ျဖစ္လာေရာ……။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေျဖရွင္းၾကတယ္။ ယဥ္မင္းဦး (ေဆးတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အက္တိုးပစ္ အပ်ိဳစင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေရးထားတာေတြက…….. တကယ့္အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြပါ။ အခန္႕မသင့္ရင္ အသက္ကိုပါ ဆံုး႐ံႈးသြားႏိုင္တာေတြပါ။
(မဖတ္ရေသးသူမ်ား ရွာဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါသည္)

ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္မွာ မွားတက္ၾကပါတယ္။ မွားတယ္ဆိုတာကိုက လူ႕သဘာ၀ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သို႕ေသာ္….. အဲဒီသို႕ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးမားပါသည္။ မေထြးႏုိင္၊ မမ်ိဳႏိုင္ဘ၀ေတြမွာ……ဓါးစာခံခဲ့ရတဲ့ အန္စာတံုးေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိလာရသည္။

သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြကို ခံစားထုိက္မွ ခံစားရေပမယ့္ ဆိုးေမြဆိုတာကိုေတာ့ ေမြးရာပါ ခံစားရတဲ့သူေတြပါ။ ”ဒီေကာင့္သား ဒီေကာင္လိုပဲ လာမွာပဲ… မေအသမီး မေအအတုိင္း ေနမွာေပါ့…. ”ဆိုတာေတြက ၾကားဖူးေနၾကေနမွာပါ။ မိဘက သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သားသမီးဆိုတာ မိဘကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူးေလ။ သားသမီးကို မိဘေတြက ပံုသြင္းယူလို႕ ရႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္(သံုးရျပန္ၿပီ) မိဘဆိုတာကို သားသမီးက ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး မိဘပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ အထက္လူ၊ အႀကီးလူကို ျပန္ေျပာခြင့္ မရွိၾကဘူး။

ကေလးေတြဟာ ေခါက္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ အန္စာတုံးေလးေတြလို…..ဘယ္မိဘနဲ႕ ဆံုရမလဲဆိုတာ ဘုရားမွလြဲၿပီး ႀကိဳမသိႏို္င္ဘူးေလ။ ေရွးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံနဲ႕ ဆိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္ရွိဘ၀မွာ ႀကံဳေနရတဲ့ မိဘရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေပၚမွာပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာက မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူ႕ေသြးကေန ကိုယ္သားျဖစ္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ပစ္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္တို႕ရဲ႕ စိတ္အခက္အခဲကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေပမယ့္….. (ေျပာလာမွာဗ် ဘယ္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို ပစ္ခ်င္မွာလဲ မျဖစ္လို႕သာေပါ့ ဆိုတာေတြေလ..) တကယ္ဆို အစကတည္းက ထိန္းသိမ္းသင့္တာလားလို႕ ေျပာခ်င္တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုလွန္ေထာင္းရသလိုပါပဲ……. မိန္းကေလးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။ ေယာကၤ်ားေလးဆိုတာကေတာ့ ရရင္ ရသေလာက္ ယူမွာပဲဗ်။ (ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္အစ္ကိုက အစ ျမင္ဖူးၿပီးသားမို႕ပါ…) ေရွးတုန္းကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးေစာင့္ၿပီး ၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ရွိမွ လက္ထပ္ဖို႕ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ေခတ္အရ ျမင္ျမင္ခ်င္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ မျမင္လဲပဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ အသံေလးနဲ႕လဲ ခ်စ္လုိ႕ ရပါသည္။ အသည္းေပါက္မတက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အသက္ထက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ…..ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္ေစ. ခ်စ္လို႕ ရပါသည္။ သို႕ေပသိ(ဒါေပမယ့္ မသံုးခ်င္ေတာ့လို႕ဗ်)………လက္မထပ္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့………… မိန္းကေလးမ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္ပါသည္………တန္ဖိုးထားေစခ်င္ပါသည္…….. တင့္တယ္ေစခ်င္ပါသည္………………။

(ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ တန္ဖိုးမထားပဲ တျခားလူက တန္ဖိုးထားမႈကို မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕ေတာ့) ေျပာသံၾကားဖူးပါသည္။ ေယာကၤ်ားေတြက အိုင္ေတြ႕ရင္ေျခေဆးတက္ၾကသည္တဲ့။ ဒါက ကိုယ္က အိုင္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အေဆးခံရေကာင္း ခံရပါလိမ့္မည္။ တစ္ကယ္လို႕သာ ကိုယ္က ေသာက္ေရ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ ေျခေဆးခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ေျခေဆးစရာ အိုင္အျဖစ္ မေရာက္ေအာင္ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ပါသည္။ ”မွားတက္တာက လူ႕သဘာ၀၊ အမွားနည္းတာ လူ႕အရည္အခ်င္း” ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါသည္။

အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ……… ကမာၻ႕ရြာႀကီးထဲမွာ……. အိုင္စီတီေခတ္ႀကီးထဲမွာ…. .မီဒီယာေလာက ႀကီးထဲမွာ……. အင္တာနက္အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ……အန္စာတံုးေလးေတြ ဓါးစာခံ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ..။ ဒါဟာ လက္သီးတစ္ဆုပ္စာ ဦးေဏွာက္ေလးနဲ႕ စဥး္စားၿပီး လက္တစ္၀ါးစာ ရင္ဘတ္ထဲက …. ကမာၻႀကီးေလာက္ ႀကီးမားေသာ ဆႏၵတစ္ခုလို႕ပဲ ယူဆပါစို႕..။
”အန္စာတံုးေလးမ်ား ဓါးစာခံဘ၀က လြတ္ကင္းၾကပါေစ………….”

(ကိုယ္ကိုတိုင္က ေတာ္လြန္း၊ တက္လြန္း၊ သိလြန္း၍ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႀကံဳခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို တက္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ perfect ျဖစ္သူ မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳးစားဆဲ အဆင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ေတြမို႕ ႀကိဳက္သလို သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္။ စိတ္ႀကိဳက္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါသည္။ အဆင္ေျပသလို ဆင္ေျခေပးခြင့္ရွိပါသည္။ အျပဳသေဘာကိုေဆာင္၍ ဒီပို႕စ္ေလးအား တင္ျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္….မိမိကိုယ္ကို လိပ္ျပာသန္႕ပါသည္။ တက္ႏိုင္သမွ် လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာေပးဖို႕လဲ တိုက္တြန္းပါသည္။ မည္သို႕ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွ မေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆံုးေအာင္အထိ ဖတ္ေပးသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)

လူမိုက္

“မွန္တာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာ”
သင္ရိုးညႊန္းတမ္းအျပင္ဖက္မွာ ဒီစကားအတြက္
ေျခတစ္ဖက္ခ်သာရံုေတာင္ ေနရာမရွိခဲ့….

လည္ပတ္ေနတဲ့ ယႏၱရားကိုက
ဒီစနစ္ ဒီေခတ္ဆိုေတာ့လည္း
လည္မလိုက္ဘူးဆိုရင္ ညပ္ပါသြားရံု….

“ကၽြန္ေတာ္/ကၽြန္မကေတာ့ လိမ္တာကို အမုန္းဆံုးပဲ”
သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေျပာျဖစ္ေပမယ့္
လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ မဆိုစေလာက္ကေတာ့ လိမ္ျဖစ္ေနၾကတုန္း….

“မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ”

ပထမတစ္ခါကေတာ့ ၾကားေကာင္းရံု..
ဒုတိယတစ္ခါက ဖံုးရံုဖိရံု….
တတိယတစ္ခါက လိမ္ထားတာ မေပၚရံု……

ႀကိမ္ဖန္ေရမ်ားလာေတာ့လဲ
လိမ္တာက လိမ္တာ မဟုတ္ေတာ့သလို

ထမင္းစား ေရေသာက္ က်ဴးလြန္ေနၾကတာမ်ား

မွန္တဲ့သူက လူမိုက္ႀကီးလံုးလံုးကို ျဖစ္လို႔…………။ ။

ပလပ္စတစ္(ကေလကေခ်)

အေရာင္တူ ပံုစံကြဲ

“လာကြာ ဘူတာႀကီးေရာက္တုန္း အာဆင္နယ္မွာ ထမင္းေၾကာ္သြားစားၾကရေအာင္”။ ပခုကၠဴကို ျပန္မယ့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္မိုးနဲ႔ ကိုသက္ႀကီးတို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုေစာႀကီးက ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စကားဆံုးတာနဲ႔ 78 လမ္းကို ျဖတ္ဆင္းကာ 77 လမ္း 31 နဲ႔ 32 ၾကားမွာ ရွိတဲ့ အာဆင္နယ္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေလးဆီကို မီးမီးတို႔ အဖြဲ႔ ခ်ီတက္ လာၾကသည္။

ကိုေစာႀကီး။ သူက ေနာက္ေျပာင္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာသူ..။ သူမို႔ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ရွိလွ်င္ အတန္းသူ အတန္းသားမွန္သမွ် ပါးစပ္မေစ့ရေအာင္ပင္ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ရယ္စရာေတြ ေျပာေနတတ္သည္။ အသံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ လူအျမင္ကပ္ေအာင္ ရယ္တတ္ေသာသူလဲ ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာပံုစံဖမ္းကာ လြယ္အိတ္အစုတ္ႀကီးအား မျပတ္တမ္းလြယ္ကာ “ေစာ္က ၀ယ္ေပးထား တာကြ” ဟု မဟုတ္ပဲ ေျပာေလ့ရွိေသာသူပင္။

ကိုေဇာ္မိုး။ အမွန္အကန္သမားဟု နာမည္ေျပာင္ေပးရေလာက္ေအာင္ ကန္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မွန္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ႀကီးသမား ျဖစ္ကာ ေလွနံဓါးထစ္ တစ္ယူသန္ကာ စိတ္ဆက္ ေဒါသထြက္လြယ္ေသာသူ။ မာနႀကီးကာ စကားတစ္ခြန္းပင္ အမွားမခံေသာ၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ့ လကၤာဒီပခ်စ္သူ စာအုပ္ကို အႀကိဳက္ဖတ္ကာ အေကာင္းဆံုး အဆိုေတာ္သည္ မာမာေအးျဖစ္သည္ဟု လက္ခံထားကာ အရာရာမွာ အျငင္းသန္ေသာသူ။

ကိုသက္ႀကီး။ အရပ္ပုပုႏွင့္ ေအးေဆး သေဘာေကာင္းေသာသူ။ ရြာသားၿမိဳ႔တက္ ဂ်င္း၀မ္းဆက္ ဟု ေနာက္ေျပာင္ရေလာက္ ေအာင္အထိ ဂ်င္းအကၤ်ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ႏွစ္သက္စြာ ၀တ္ဆင္တတ္ေသာ သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ဘာေျပာေျပာ စိတ္ဆိုးျခင္း လံုး၀မရွိပဲ ၿပံဳး၍သာ ေနတတ္ေသာသူလဲျဖစ္သည္။

မီးမီး။ ေက်ာင္းတြင္ ရွစ္ဦးတြဲသည္ အဖြဲ႔ထဲတြင္ အငယ္ဆံုးလိုျဖစ္ကာ ခၽြၽဲႏြဲ႔ပူဆာတတ္ေသာသူ။ မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားပဲ မိဘပါမက်န္ရန္ျပန္ေတြ႔တတ္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မသဖြယ္ ခင္မင္တြယ္တာ တတ္ေသာသူလဲ ျဖစ္သည္။ အလိုလုိက္ခံရသူ ပီပီ နားရင္းထရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိသိရက္နဲ႔ ဆိုးတတ္သူပင္ ျဖစ္သည္။

” ထမင္းေၾကာ္ေလးပြဲ ႏွစ္ပြဲက ၀က္ခ်က္နဲ႔ တစ္ပြဲက ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ တစ္ပြဲက ဆိတ္သားေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ ဒညင္းသီးတစ္ပြဲပါခ်” ဆိုင္စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရာက္ဖူး၊ စားဖူးထားေသာ ကိုေစာႀကီးက ဦးေဆာင္မွာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သံုးမိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ စားပြဲေပၚသို႔ ပန္းကန္မ်ားအလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာသည္။ က်န္းမာေရး ခ်ဳခ်ာေသာ မီးမီးဖက္ကို ဆိတ္သား ေျခာက္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကို လွမ္းေပးသည္။ “မင္းကေတာ့ ရြာသားဆုိေတာ့ ၿမိဳ႔ေရာက္တုန္း ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႔စား” ဟု ဆိုကာ ကိုသက္ႀကီးအား ၾကက္သားေၾကာ္ႏွင့္ စားေစသည္။

“ငါတို႔ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးအသားပဲ စားမယ္” ဟု ကိုေစာႀကီးက စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ စပါသည္။ အဲ့ဒီအတြက္ မီးမီး ေစာဒက တက္စရာ မရွိပါ။ သင့္ေတာ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ စားပြဲ ဟိုဖက္စြန္းဖက္က ဒညင္းသီးပန္းကန္ကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးမိ သည္။ ဒညင္းသီးက မီးမီးမွာ ရွိေသာေရာဂါမ်ားႏွင့္ အတုိက္အခံျဖစ္ထားသည္ဆုိလား မတည့္သျဖင့္ မစားရပါ။ သို႔ေသာ္ လူေတ ြကိုက မလုပ္နဲ႔ဆိုေလ လုပ္ခ်င္ေလ၊ တားျမစ္ခံရေလ ခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္ေလ ျဖစ္သည္။ မီးမီးကလဲ လူေတြထဲက တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ .. စားခ်င္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ဒညင္းသီးပန္းကန္ဖက္ကို ဇြန္းလွမ္းလိုက္သည္။

“အဲ့ေကာင္မေလးက ကိုယ္နဲ႔မတည့္တာကို ဘာလို႔စားမွာလဲ ျပန္ခ်” ကိုေဇာ္မိုး၏ ေအာ္သံအဆံုးတြင္ မီးမီးတစ္ေယာက္ ဇြန္းကို ျပန္ခ်ကာ စူပုတ္ေကာက္ခ်ိတ္ေနေတာ့သည္။ “မင္းကလဲကြာ တစ္ခါတစ္ေလပဲ ကေလး စားပါေစ .. မီး တစ္လံုးပဲ စားေနာ္” ကိုေစာႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို မီးမီး ပန္းကန္ထဲ ဒညင္းသီး ထည့္ေပးရန္ ျပင္သည္။ “ေျပာလို႔မရလို႔ကေတာ့ ဆြဲထိုးပစ္မွာဗ် ဘာမွတ္ေနတုန္း” တကယ္လုပ္မယ့္ မ်က္ႏွာထားေရာ အသံေရာေၾကာင့္ “ ေတာ္ၿပီ မစားေတာ့ဘူး” ဟု ေဆာင့္အင့္အင့္ ေျပာကာ ထမင္းပန္းကန္ကုိ မီးမီး ေမႊေနလိုက္သည္။

“မီးကလဲ ဒညင္းသီးက မတည့္လို႔ မေကၽြးတာေလ ေနာ္ ေရာ့ ၾကက္သားေၾကာ္ေလးစား” ဟု တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ထိုင္ေနေသာ ကိုသက္ႀကီးက မီးမီး၏ ထမင္းထဲသို႔ ျမဳပ္ေပးရင္း ေျပာသည္။ တိုက္ပြဲက်သြားမွန္း နားလည္လိုက္ေသာ မီးမီး ကိုသက္ႀကီး ထည့္ေပးေသာ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားဖက္ကိုပဲ ပါးစပ္ထဲထည့္ ၀ါးလုိက္သည္။ ႏွစ္ခ်က္ေျမာက္ ၀ါးမိေသာအခါတြင္ေတာ့ ကိုသက္ႀကီးအား မီးမီး ေမာ့ၾကည္လိုက္မိသည္။

ၿပံဳးေနေသာ ကိုသက္ႀကီးကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ။ သို႔ေသာ္ မီးမီး မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ ပါးေပၚကို မ်က္ရည္က်လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုေစာႀကီးေရာ ကိုေဇာ္မိုးပါ “မီး မငိုနဲ႔ေလ တိက္တိက္ ၿပီးရင္ မန္းၿမိဳ႔ေတာ္ ေပါက္စီ ၀ယ္ေကၽြးမယ္ေနာ္” ဟု အစားမက္ေသာ မီးမီးကို ေခ်ာ့ၾကပါသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဒညင္းသီး မစားရလို႔ မီးမီး ငိုတယ္ပဲ ထင္ေနတာေလ။

တကယ္တမ္း ကိုသက္ႀကီး ထည့္ေပးေသာ ၾကက္သားဖက္ေၾကာင့္ မီးမီးငိုသည္ကို သူတို႔ေတြ မသိၾကပါ။ ၾကက္သားဖက္ မဟုတ္ပဲ ေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ ဖဲ့ထားေသာ ဒညင္းသီးသာလွ်င္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူတို႔ မသိလုိက္ၾကပါ။ “ဟင့္အင္း” တစ္ခြန္းသာ မီးမီး ျပန္ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

(အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီႏွင့္ ေ၀းကြာေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။)
(မွတ္ခ်က္။ အာဆင္နယ္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္မွာ ယခု 76 လမ္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားၿပီ ျဖစ္သည္)

ေ၀ဒနာၿမိဳ႕သို႕ တစ္ရက္ခရီး

စိတ္ညစ္စရာ၊ လြမ္းစရာ၊ ေဆြးစရာ၊ သတိရစရာတို႔မွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္တက္ေသာ လူ႔သဘာ၀ကို ဆန္က်င့္စြာပင္ နန္းႏုသည္ သတိရစရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ထို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီသုိ႔ ႐ူးမိုက္စြာ တိုး၀င္သြားခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕အေငြ႔အသက္ တို႔ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းပါးကာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတို႔၏ အစဥ္အလာအတုိင္း ေအးျမေသာရာသီဥတုႏွင့္ ပန္းေတြေ၀ဆာ ေနတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို နန္းႏု ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ပါသည္။

ကားျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ တိုးသက္လာတဲ့ ေလတို႔ေၾကာင့္ အေပၚ၀တ္အကႌ်ကို တစ္ခ်က္တင္းတင္း ဆြဲေစ့လိုက္သည္။ ၿမိဳ႕၀င္ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရၿပီပဲ။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ 11း20။ “အင္း ေန႔လည္စာကိုေတာ့ တစ္ ေယာက္တည္း စားရဦးေတာ့မွာပဲ” ေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေၾကာင့္ ့ နန္းႏု ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. တစ္ေယာက္တည္းစားေနရတာက အၿမဲတမ္းလိုလိုပဲဥစၥာ ဘယ္မွာဆန္းလို႔လဲ။ စားပြဲထိပ္မွာ ထုိင္ၿပီး တင္ ထားေသာ ထမင္းပန္းကန္၊ ဟင္းပန္းကန္တို႔ကို စိတ္မသက္မသာနဲဲ႔ ၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြ. ေန႔ေတြ..ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

”အစ္မ ေရွ႕ကလမ္းခ်ိဳးထဲ ၀င္ေပးရမွာမလား”

ကားေမာင္းသမားရဲ႕ အေမးစကားသံေၾကာင့္ ေတြးလက္စတုိ႔ အသာရပ္ကာ သြားမယ့္ေနရာကို အရင္စဥ္းစားလုိက္သည္။ ႀကိဳဆိုမယ့္သူ ကင္းမဲ့ေသာ အိမ္ေလးဆီကို တန္းသြားလုိက္ရင္ေတာ့ ေန႔လည္စာ စားျဖစ္ေတာ့မည္ မထင္။။ မနက္ထ ကားစီးလာကတည္းက ဘာမွမစားခဲ့ရေသာ ဗိုက္ကလဲ ဆာေလာင္မႈကို သတိေပးေနၿပီ။ အစာအိမ္ေရာဂါႏွင့္ ေဆး႐ံုတက္ စဥ္က ”ကိုယ့္အတြက္ကို မစားခ်င္ေနပါ ဗိုက္ထဲက ပိုးေကာင္ေလးေတြ အတြက္ အာဟာရျပဳေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔” ဟုဆိုခဲ့ ေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ ပိုင္စိုးလင္းရဲ႕ စကားကို သတိရလုိက္မိသည္။

”ဟင့္အင္း… ၿမိဳ႕ထဲထိပဲ လိုက္ခဲ့မယ္.. GECေရွ႕မွာပဲ ခ်ေပးပါ” နန္းႏုရဲ႕ ႏႈတ္ကေန ရည္ရြယ္ရင္းမရွိတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြားသည္။ နန္းႏုရဲ႕ စကားကို ျပန္မ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ႏုိင္မွီမွာပင္ ကားသမားက အရွိန္တင္ကာ ဆက္ေမာင္းထြက္ လာခဲ့သည္။ အင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္၊ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ သြားခဲ့တဲ့ေနရာတို႕ဟာ အာ႐ံုထဲကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားတက္ေသာ အရာတို႔မွ မဟုတ္တာေလ။

ကားျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚ လက္ကိုတင္ကာ လက္သည္းကို တစ္ခ်က္ကိုက္လိုက္သည္။ ေၾသာ္ ဒီအက်င့္ကလဲ မေပ်ာက္ ေသးေသာ အက်င့္ေဟာင္းတစ္ခုပဲေလ။ ႏွစ္ေတြသာ ၾကာလာတယ္။ အျဖစ္ေဟာင္းတို႕ကို သတိရေနဆဲ။ အက်င့္ေဟာင္းတုိ႔ကို ေထြးပိုက္ဆဲ၊ ခုေတာင္ ေနရာေဟာင္းေလးကို လာေနတာမဟုတ္လား မိနန္းႏုရယ္။

အျပင္ကိုေငးၿပီး ဘာတစ္ခုမွမျမင္ပဲ အေတြးတို႔နဲ႔ ထုိင္ေနသာ နန္းႏု ကားရပ္သြားေသာအခါမွ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကို သတိထားမိသည္။ ေနာက္ခန္းမွ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလး အတြဲ အိတ္ေတြကို ယူၿပီး ဆင္းသြားသည္။ အ၀ို္င္းႀကီးကို ေရက္ေနၿပီပဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ခန္႔က ဒီအ၀ိုင္းႀကီးကို စက္ဘီးပတ္စီးခဲ့ဖူးသည္ မလား။ ညီမေလးရဲ႕ ၿပိဳင္ဘီးေလးကို ကိုကိုက ေရွ႕မွစီးကာ ေနာက္ကယ္ရီယာမွာ နန္းႏုက ကို႔ယို႕ကားယားနဲ႔ မူးလာသည့္အထိ ပတ္စီးခဲ့ဖူးသည္ပဲေလ။

မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာကာ ႏႈတ္ခမ္းက တြန္႔သြားတဲ့အထိ ၿပံဳးလိုက္မိေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးကနဲ ျဖစ္သြားတာက ေတာ့ နန္းႏု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူလို႔ မရႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဆရာေ၀မႈးသြင္ ေလသံနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ကိုကို ဆိုတာ နန္းႏုရင္ထဲက ဆူညံေပါက္ကြဲေနတဲ့ မီးေတာင္ေလးတစ္ခုပဲမလား။ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိ႐ံုနဲ႔ နန္းႏုရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း လိႈက္ေမာၿပိဳစီးေနရတက္တယ္။

”ဟင့္အင္း.. မေတြးေတာ့ပါဘူး..”လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ေခါင္းရမ္းမိခ်ိန္မွာပဲ ”အစ္မ GEC ေနာ္” ဟုဆိုကာ ကားသမားက ကားစထြက္သည္။ ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ရွိေနလည္းပဲ ႏွင္းေငြ႔မႈန္မႈန္တို႔နဲ႕ တင္းတင္းအိအိ လွေနတုန္းပဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရွ႕က ျဖတ္သည့္အခါတုိင္း တစ္ခါမွ ၀င္မၾကည့္ဖူးပဲ ဘာကားတင္ေနသလဲဆိုတာ စူးစမ္းေလ့ရွိ သည့္ နန္းႏု ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ဟာသကားတစ္ခုပဲ၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့ ညက်ထြက္ၾကည့္ဦးမွလို႔ ေတြးမိ သည္။

နာရီစင္ေရွ႕မွာ ကားသမားက ခဏရပ္ကာ ေဘးက ကိတ္မုန္႔တိုက္အတြင္းသို႔ ပါဆယ္၀င္ေပးေပးေလသည္။ ေခါင္းကို ညဖက္အသာငဲ့ၾကည့္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ လစ္ကာေကာ္နာဆိုင္ေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ညေနဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ ေတာ့ ၀ိုင္တစ္ပုလင္းေလာက္ ၀ယ္ရမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းစားရသည္ကို ရြ႕ံမုန္းသေလာက္ အစိမ္းေရာင္ သုတ္လိမ္းထားတဲ့ အခန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္မွာ မွီရပ္ၾကည့္ေငးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေအးစိမ့္စြာ ၀ိုင္ေသာက္ရျခင္းကို နန္းႏု စြဲလန္းသည္။

ကားသမား ျပန္ေရာက္လာကာ ေမာင္းထြက္သည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ GEC ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ မိန္းမသံုး လက္ကိုင္အိတ္ ခပ္ႀကီးႀကီးကလြဲရင္ ဘာပစၥည္းမွ မပါေသာ နန္းႏု ကားခကို ရွင္းေပးကာ ဆင္းလာလိုက္သည္။ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ရပ္ေနရင္း ပင္စည္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲကို ၀င္ရမလား၊ GEC ထဲက လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲကိုပဲ ၀င္ရမလား စဥ္းစားေနမိသည္။

”Jingle bell.. Jingle bell. Jingle all the way…” ၾကားလိုက္ရတဲ့ ခရစၥမတ္တီးလံုးသံေလးေၾကာင့္ နန္းႏု ကို္ယ္ ေလး ေတာင့္သြားရသည္။ အင္း ဖုန္းကို ပိတ္ထားဖုိ႔ ေမ့သြားသည္ပဲ။ စိတ္အလိုမက်မႈကို သက္ျပင္းအျဖစ္ မႈတ္ထုတ္ကာ နံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မရင္းႏွီးေသာ နံပါတ္မို႔ ျပန္ပိတ္ရန္ စဥ္းစားမိသည္။ ဖုန္းကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ နန္းႏုေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းကို ေထာင္ျပကာ ေနာက္ေျပာင္ေနေသာ ခင္ခဲ့ဖူးသည့္ ညီမေလး ခမ္းေအး ျဖစ္ေနသည္။

”မ ႀကီး နန္းႏု ကိုကို မပါလာဘူးလား..” ခမ္းေအးရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ပ်က္ယြင္းလုနီးပါး မ်က္ႏွာကို နန္းႏု အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကို ခ်က္ခ်င္းတပ္ဆင္လုိက္ရသည္။ “ခမ္းေအးပါလား.. မေတြ႕ရတာေတာင္ ၾကာေပါ့ ညေနဖက္မွ အိမ္ကို အလည္လာခဲ့မယ္ေနာ္ ခု သြားစရာေလး ရွိေနလို႔” ဟုဆိုကာ နန္းႏု ထြက္လာခဲ့လို္က္သည္။ ပင္စည္ ဒါမွမဟုတ္ GEC ထဲကို ၀င္မယ္လို႔ စိတ္ကူး ထားေပမယ့္ ေျခလွမ္းေတြက အေရွ႕ဖက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္လာမိလုိက္သည္။ မြန္းတည့္ခါနီး ျဖစ္ေပမယ့္ ရာသီဥတု က ေအးျမေနလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒါေတာင္ ရင္ထဲက အပူရွိန္နဲ႔ နန္းႏုမ်က္ႏွာ ေခၽြးစို႔ေနေသးသည္။

ကိုကိုေရ နင္က ေနႏိုင္ေပမယ့္ မေနႏိုင္သူေတြက ေမးကုန္ၿပီ။ နန္းႏု ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အေျခအေန မွန္ကို မသိခဲ့ရပဲ ပစၥလက္ခက္ က်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေျဖစရာစကား နန္းႏုမွာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲကြယ္။ တကယ္ဆို ခ်န္ထားခဲ့ မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေလာက္ေတာ့ ေျပာသြားသင့္တယ္မလား။ ရွိပါေစေလ.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နန္းႏုပဲ က်န္ခဲ့တာပါပဲ။

ေတြးရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ မိုးက ရုတ္တရက္ ရြာခ်လို္က္မွပဲ လက္ရွိအေျခအေနကို သတိထားမိေတာ့ တယ္။ ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္က ဆိုင္ေလးဆီကို အလွ်င္အျမန္ ၀င္လုိက္ရေတာ့သည္။ ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းပဲ မွားျပန္ၿပီ လုိ႔ နန္းႏု သိလုိက္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ အင္ဒိုးပလန္႔ေလးေတြ တင္ထားတက္တဲ့ ဒီဆိုင္ေလး ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ စြာ အတူတူ ခဏ၊ ခဏလာစားခဲ့ဖူးသည္ပဲေလ။ နန္းႏုဟာ အတိက္ကေန မလြတ္ေျမာက္ေသးတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ ကိုကို။ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနထုိင္ရင္း အတိက္ရဲ႕ လြမ္းေဆြးမႈ ဒဏ္ရာကို အႀကိမ္ႀကိမ္တူးဆြကာ ခံစားေနသူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။

“ၾကက္ဥ ထမင္းေၾကာ္ပဲမို႕လား မ နန္း သေကာ မပါဘူးေပါ့” မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုသာမကပဲ မွတ္မိလြန္းေနတဲ့ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးကိုပဲ နန္းႏု အျပစ္တင္ ရမလား၊ မွတ္မိေလာက္ေအာင္အထိ ဆို္င္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခြ႔႔ံေကၽြးကာ ယုယၾကင္နာခဲ့ဖူးေသာ နန္းႏု တို႔ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား ကိုကိုေရ။ လာျမင္ၾကည့္ေပးဦးလို႔ ေတာင္းဆုိခြင့္မရွိေတာ့တဲ့သူကို စူးစူးနစ္နစ္ ေတာင့္တမိ ပါရဲ႕ကြယ္။ 

“အင္း ၾကက္ဥ ထမင္းေၾကာ္ပဲ ေပးပါ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ မထည့္ဘူးေနာ္” ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းကို အကုန္မေျဖပဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆက္ကာ ၿပံဳးျပလုိက္တဲ့ နန္းႏုကို ဘယ္လိုနားလည္ သေဘာေပါက္ သြားသလဲေတာ့ မသိပါ။ ၀န္ထမ္းေလး ထြက္သြားေတာ့သည္။

တံစက္ၿမိတ္ကေန က်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း နန္းစိတ္တို႔ အတိက္ကို ျပန္ေတြးမိဦးေတာ့မွာပဲ။

“ကိုကို ျပန္ၾကမယ္…”

“နန္းကလဲကြာ ဟုိမွာ မိုးရြာေနတယ္ေလ စိုကုန္မွာေပါ့”

“စိုစိုေပါ့ ကိုကိုကလဲ တူတူစိုမွာပဲကို”

”နန္း ဒီမွာခဏေစာင့္ ကိုကို ထီးျပန္ယူလိုက္မယ္”

“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း နန္းပါ လုိက္မွာ….” ထြက္ဖို႔ရာ ေျခလွမ္းျပင္ေနေသာ ကိုကုို႔လက္ေမာင္းကို တြဲလြဲခိုကာ နန္းႏု ေျပာသည္။

နန္းႏုကို ေျပာမရသည့္အခါတိုင္း လုပ္ေနက်အျပဳအမႈျဖစ္သည့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ၾကည့္မယ္၊ ၿပီး ေခါင္းကို ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္ယမ္းမယ္။ ေနာက္ နန္းလက္ကို တြဲဆုပ္ကာ တစ္.. ႏွစ္.. သံုးလို႕ တိုင္းမင္းေခၚကာ ႏွစ္ေယာက္သား ဒီဆိုင္ေလး ထဲကေန မိုးထဲကို ေျပးထြက္ခဲ့ဖူးၾကသည္။ အဲဒီေန႔က ရြာမိရင္ လြယ္လြယ္မစဲတက္သည့္ အဲဒီ့ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အစဥ္အလာ အတိုင္း တစ္ေန႔ကုန္၊ တစ္ညလံုး ရြာေနခဲ့တာေလ။

မိုးေရေတြနဲ႔ စိုကပ္ေနတဲ့ အ၀တ္အစားကုိယ္စီနဲ႔ ဘုရားႀကီးဖက္ကို ဆက္သြားခဲ့ၾကေသးတာ။ ေရစိုေတြနဲ႔မို႔ အတြင္းမ၀င္ပဲ မိုးေတြက်ေနတဲ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေနပဲ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေတြ ၀တ္ျပဳခဲ့ၾကတာ။ ကုန္းျမင့္ေပၚကေန ျမင္ေနရတဲ့ အရာအား လံုးကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး တစ္ခုခ်င္း ရွင္းျပေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ပုခံုးကို ကိုင္ဆုပ္အားယူၿပီး မမွီ႔တမွီ ခုန္နမ္းခဲ့ဖူးတာကိုလည္း နန္းႏု သတိတရရွိမိရဲ႕။ ရွက္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေက်နပ္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ “နန္းေလးေနာ္……….”လုိ႔ မခ်င့္မရဲ ေျပာကာ လက္ဖ၀ါးႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ နန္းႏုဦးေခါင္းကို အုပ္မိုးခဲ့တဲ့ ကိုကိုဟာ တစ္ခ်ိန္က် နန္းႏုကို ထားခဲ့မယ့္သူလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရိပ္မိခဲ့မွာလည္းကြယ္။

ၾကက္ဥထမင္းေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးကို တစ္ဇြန္းခ်င္း စားရင္း နန္းႏု အေတြးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာသည္။ ငါးဇြန္း ေျမာက္မွာေတာ့ နန္းႏု ဘယ္လိုမွ တင္းမထားႏုိင္ေတာ့ပါ။ အတားအဆီးမဲ့ လိမ့္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္စတို႔ကို နန္းႏု မသုတ္ မိဘူး။ ဘာ ထမင္းမွလည္း စားမ၀င္ေတာ့ဘူး။ ေရပဲေသာက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဟိုးတုန္းကလုိ ငွဲ႔ေပးထားမယ့္သူ မရွိ ေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္။ တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေရသန္႔ဗူးကို လွမ္းအယူ…

“ခြမ္း……..ခ်လြမ္……”

နန္းႏု အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ မတ္တပ္ထရပ္မိလိုက္သည္ ထင္သည္။ ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ထမင္းေၾကာ္တို႕နဲ႔ ျပန့္က်ဲ ကုန္သည္။ ဆုိင္မွ ၀န္ထမ္းေလး ေရာက္လာကာ..

“ ရတယ္ မ နန္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး

ဟိုဖက္၀ိုင္း ေျပာင္းလုိက္ ေငၚ စီစဥ္ေပးမယ္”

“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း…”

အျပစ္ရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေခါင္းယမ္းမိသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စိုလက္ေနတဲ့ နန္းႏု မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ၀န္ထမ္းေလး ေတြသြားသည္။ နန္း လက္ကိုင္အိ္တ္ထဲမွ တစ္ေထာင္တန္ ေလးရြက္လား၊ ငါးရြက္လားမသိ ဆြဲထုတ္ကာ စားပြဲေပၚတင္ေပးၿပီး ဆိုင္ထဲမွ ကေသာကေမ်ာ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

မိုးေရထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပးေနမိသလဲ နန္းႏု မသိေတာ့။ ကားတစ္စီး ေဘးကေနေက်ာ္ၿပီး ေရွ႕မွာပိတ္ရပ္မွပဲ ေျခလွမ္း ေတြ ရပ္သြားေတာ့သည္။ ကားေပၚမွ ထီးႏွင့္ဆင္းလာသူက သူငယ္ခ်င္း ပိုင္စိုးလင္း ……။

“ေအး ငါထင္တဲ့အတိုင္းပဲ.. နင္ ဒီလိုျဖစ္မွာ ေသခ်ာသိလုိ႔ ငါ လိုက္လာတာ တက္ ကားေပၚကို…” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ေမာင္းမွ ဆြဲကာ ကားေပၚကို တက္ေစသည္။ ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ နန္းႏုု ငိုေလၿပီ။ နန္းႏု ငိုရင္ ဘယ္တုန္းကမွ မေခ်ာ့တက္ခဲ့သူ တစ္ဦးပီပီ စိုးလင္း က တက္တစ္ခ်က္ ေခါက္သည္။ ၿပီး

“ ခုမွ ငိုမေနနဲ႔ ပညာေတြ သင္ထားၿပီး စဥ္းစားတက္တဲ့ ဦးေႏွာက္မွ မရွိပဲ ဒီေနရာလာရင္ ဒီလို ခံစားရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား ခံႏိုင္ရည္မရွိပဲနဲ႔ မီးထဲခုန္ခ်တာ နင္မွ အစစ္ နင္ ႐ူးမ်ားေနလား နန္းပု ဟမ္..”

စိတ္တိုသည့္အခါ အရပ္ပုပုေလးႏွင့္ နန္းႏုအား နန္းပုဟု ေခၚဆိုတက္သည့္ စိုးလင္းရဲ႕ ေစတနာေဒါသကို နန္းႏု ခံစားမိ ပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ နန္းႏု တကယ္လည္း မခံစားနို္င္ပဲ ၀မ္းနည္းမႈတို႔ ရွိသည့္ေနရာကို လာခဲ့မိတာကိုး။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ နန္းႏုနဲ႕ ကိုကို တို႕ေျခရာခ်င္းထပ္မွ် သြားလာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ ၿမိဳ႕အထြက္နားက ဧကရီလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ့ တစ္ ထပ္ခြဲတုိက္ပုေလးကို ၀ယ္ျဖစ္သြားတဲ့အထိ နန္းႏု ကိုကို႔ဆီကို လာခဲ့ဖူးသည္ေလ။ နန္းႏုနဲ႔ကိုကို႔ကို ခြဲမျမင္တက္ၾကသည့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးဆီကို လာခဲ့မိတာကိုက နန္းႏု အမွားတစ္ခုပါပဲ။

နန္းႏု ေဆး႐ံုတက္ ဗိုက္ခြဲၿပီး နားေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ အိမ္က စီစဥ္ေပးေသာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကိုကို လက္ထပ္လိုက္ တယ္။ ခြဲတဲ့ေန႔ကေတာင္ နန္းႏုအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေသြးတစ္လီတာကို ကိုကို ထုတ္ေပးသြားခဲ့ေသးတယ္ေလ။ စိုး ေၾကာက္ စိတ္ေတြနဲ႔ အားငယ္ေနတဲ့ နန္းႏုကို ကိုကိုပဲ နဖူးေလးကို အသာနမ္းၿပီး အားေပးခဲ့တာ။ ခြဲခန္းထဲကထြက္ရင္ ကိုကို႔ကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဆိုတာသာ နန္းႏု သိခဲ့ရင္.. “ကိုကို႔ကို နန္းႏု ခ်စ္တယ္” လို႕ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေျပာလိုက္ႏိုင္ ေသးတာေပါ့ ကိုကိုရယ္။ ခုေတာ့……………….။ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အေနအထားကေန မေရႊ႕ႏိုင္ေသးတဲ့ နန္းႏုေလ သူငယ္ခ်င္းယူလာေပးတဲ့ မဂၤလာယပ္ေတာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်႐ံုကလြဲၿပီး ဘာမွမတက္ႏို္င္ခဲ့ပါဘူး။ တက္ႏိုင္ မယ္ဆိုရင္လဲ လက္ဖြဲ႔ပို႔ေပးတာကလြဲၿပီး က်န္တာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုကို ႀကိဳသိေနမွာပါ။ ပိုင္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆံုး႐ံႈး သည္ျဖစ္ေစ၊ နန္းႏုက ကိုကို႔ကို မခ်စ္ပဲမွ မေနႏို္င္တာ၊ မလြမ္းပဲမွ မေနႏို္င္တာေလ။

ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ကိုကိုမရွိေတာ့ဘူး..ဆိုတာလည္း သိေနရက္နဲ႔၊ ရွင္ဘုရင္တို႔ နန္းစိုက္ရာ အရပ္မွာ ခ်စ္စဖြယ္ ဇနီးေခ်ာနဲ႔ အတူတူရွိေနမယ္ဆိုတာကို သိသိရက္နဲ႔၊ ကိုကို႔ရင္ထဲမွာ နန္းႏုအတြက္ ေနရာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာလဲ သိပါရက္နဲ႔ နန္းႏု အျဖစ္က မီးထဲ၀င္တိုးေနတဲ့ ပိုးဖလံငယ္လို ေ၀ဒနာၿမိဳ႕ေလးထဲကို တိုး၀င္သြားခဲ့မိတာ။

“နန္းကို ဧကရီမွာ ၀င္ခ်ထားေပးခဲ့”

နန္းႏုရဲ႕ စကားကို မၾကားမိသလိုနဲ႔ တံု႔ျပန္စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မဆိုပဲ မိုးသည္းထဲမွာ ကားကို အာ႐ံုစိုက္ေမာင္းေနေသာ ဒီ သူငယ္ခ်င္းကို နန္းႏု ေျပာေနလို႔လည္း မထူးဘူးဆိုတာ နားလည္လုိက္သည္။

နန္းႏု…………. မ်က္လံုးကို အသာမွိတ္ၿပီး ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးဆီမွ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လာျဖစ္ေသာ အခါတြင္ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏို္င္ၿပီး အတိက္ေန႔ရက္ေတြဆီကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းထြက္ႏုိင္တဲ့ နန္းႏု ျဖစ္ေနပါေစလုိ႔ပဲ ဆႏၵျပဳမိပါရဲ႕။ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္ ပန္းပြင့္ေႂကြေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေရ…………………………..။

ရင္ၿငိမ္းပန္း(ပခုကၠဴ)

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ အမွားမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလို႕ ဘယ္သူေျပာရဲခဲ့သလဲ?

လူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာတာကိုက သဘာ၀တရားႀကီးရဲ႕ သဘာ၀က်က် အလြဲတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့လည္း.. အားလံုးဟာ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕ ႀကီးျပင္းရွင္သန္လာရတာ ဆန္းတယ္လုိ႕ မေျပာသာဘူးေပါ့။

မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေတြးၾကည့္ၾကရင္ မွားခဲ့တဲ့ အမွားေတြဟာ… အသက္ရွင္သန္ဖို႕အတြက္ ႐ိႈက္သြင္းခဲ့တဲ့ ေလထုရဲ႕ ပမာဏထက္ေတာင္ မ်ားေနၾကမယ္ ထင္တယ္။

မွားခဲ့ၾကတဲ့ အမွားေတြထဲမွာ…… မွားမွန္းမသိ မွားခဲ့တာေတြ….. မွားမွန္းသိသိနဲ႕ မွားခဲ့တာေတြ… မမွားဘဲ မေနႏိုင္လို႕ မွားခဲ့တာေတြ…. မမွားခ်င္ပဲ မွားခဲ့ရတာေတြ………… မွားနည္းေပါင္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ မွားခဲ့ၾကဖူးတယ္…။

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ အမွားမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလို႕ ဘယ္သူေျပာရဲခဲ့သလဲ?

”အမွားလုပ္ခဲ့ဖူးတာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး…….. မွားတာကို သိရက္နဲ႕ အမွန္ကို မျပင္ႏိုင္တာကသာ အျပစ္” လို႕ ယူဆတယ္…။

”အျပစ္လုပ္ၿပီးမွ ေတာင္းပန္တာကို မလိုခ်င္ဘူး အျပစ္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္မလာတာကိုပဲ လုိခ်င္တယ္” လို႕ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ဖခင္ႀကီး မဟတၱမၼ ဂႏၵီက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ ေတာင္းပန္စကားဆိုတာက အမွားလုပ္မိတဲ့ သူတုိင္း ဆုိသင့္တဲ့ စကားဆိုတာမွန္ေပမယ့္.. လူတိုင္းဟာ ေတာင္းပန္စကားၾကားခ်င္တာထက္ အဲဒီအျဖစ္ေလး ျဖစ္မလာခဲ့တာပဲ ေကာင္းမယ္လို႕ ေတြးတက္ၾကတယ္။ အဲလိုေတြးတက္ရင္ ……… ကုိယ္တုိင္လဲ ေတာင္းပန္စကား ေျပာဖို႕ထက္ ေတာင္းပန္စကားဆိုရမယ့္ အေၾကာင္းကို ေရွာင္ႏိုင္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။

မွားခဲ့တာက မွားၿပီးခဲ့ၿပီ…. ဘ၀ဆိုတာက တစ္လမ္းေမာင္းစနစ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ ျပန္ျပင္ယူလို႕ မရေတာ့ဘူး ေသခ်ာတယ္… ဒါဆို ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ………………

”ထက္ျမတ္သူေတြက ေနရာမွာတင္ထိုင္ၿပီး သူတို႕ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာခဲ့တာေတြကို ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီထိခိုက္၀မ္းနည္းမႈကို ဘယ္လိုဖာေထးရမလဲဆိုတဲ့ နည္းကိုပဲ သူတို႕ ရွာၾကမွာ ျဖစ္တယ္။” ( ရွိတ္စပီးယား)

ဟုတ္တယ္……. ေနာက္ထပ္ မမွားေအာင္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားရမလဲ… ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ ႀကိဳးစားရမလဲ. ဘာေတြ ဆင္ျခင္ရမလဲ… ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကိုပဲ စဥး္စားေတြးေခၚရမွာေပါ့…. ၿပီးခဲ့တာေတြအတြက္ ထုိင္၀မ္းနည္းေန႐ံုနဲ႕ေတာ့ အမွားေတြက အမွန္ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး… အမွားေၾကာင့္ သိမ္ငယ္တဲ့ စိတ္ေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ယူလုိ႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး…….. ဘ၀နဲ႕ ခ်ီတဲ့ အမွားျဖစ္ပါေစ…….. ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မမွားေအာင္ ထိန္းသိမ္းလို႕ ရရမယ္.. ကိုယ္ရဲ႕ အမွားေတြကုိ ေသခ်ာဆန္းစစ္… ေလ့လာ ေ၀ဖန္ ၾကည့္ရမယ္… လက္ရွိအေျခအေနကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ရမယ္… ရည္မွန္းခ်က္ကို အသံုးျပဳၿပီး ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးေနတဲ့ ကိစၥ ကို တံု႕ျပန္ေဆာင္ရြက္ရမယ္… အတိက္မွာ မွားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြထဲကေန သင္ခန္းစာ ထုတ္ယူရမယ္.. အမွားတစ္ခုကို ထပ္ခါထပ္ခါ မမွားမိေအာင္ လုပ္ရမယ္ အနာဂတ္အတြက္… စီမံကိန္းခ်ၿပီး လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္…။

ဆံုး႐ံႈးျခင္း၊ က်ဆံုးျခင္း လို႕ အၿမဲတမ္း ထင္ျမင္ေနတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ အခက္အခဲေတြပါ။ ဒီအခက္အခဲေတြကို ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းလို႕ လက္ခံယူဆလိုက္ရင္… ဘယ္ေတာ့မွ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး..။ မွားခဲ့ဖူးေသာ အမွားေတြ… က်ဆံုးမႈေတြကို ကိုယ့္ဘ၀ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လမ္းညႊန္တစ္ခုအေနနဲ႕ အသံုးခ်ရမယ္..။ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ၊ အမွားေတြ၊ အျပစ္ေတြကို ခါခ်ၿပီး နင္းတက္ကာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရေအာင္ယူရမယ္..။ ဘာအတြက္နဲ႕မွ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို လႊတ္မခ်ရဘူး……. ဘာအတြက္နဲ႕မွ လက္မေလွ်ာ့ရဘူး……… မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႕ မင္းေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္အထိ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီၿပီလဲ ဆိုတာ ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္မယ္

သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ….
အမွားေတြကို ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေလွကားထစ္လို အသံုးျပဳဖို႕ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ငါ့ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး အားေပးၾကပါ… အတိက္ရဲ႕ အမွားေတြထဲမွာ က်င္လည္မေနပဲ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္မွာ အမွားထပ္မျဖစ္ေအာင္ ငါနဲ႕အတူ ႀကိဳးစားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ…။

頑張れ
kyar yo!!!!!
har jar har jar fighting!!!
try try!!!!

လိုက္နာတယ္ဆိုတာ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ဘူး … မွန္ပါတယ္..။ ဒီလို စာေတြကို ေရးတုိင္း.. ဖတ္တိုင္း ကုိယ္တိုင္ လိုက္နာႏိုင္လား………. ဟင့္အင္း… အမွားကေတာ့ မကင္းေသးဘူး။ ကင္းဖို႕ထက္ နည္းသြားဖို႕ကို မႏိုင္ရင္ကာ ႀကိဳးစားေနသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါဆိုလဲ.. အထင္ႀကီး ေလးစားစရာ မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာေတြကို ဘာေၾကာင့္မို႕ အခ်ိန္ေပး ဖတ္မလဲဗ် ေျပာႏိုင္ပါတယ္..။ မေတာ္တဆ ျဖစ္ေစ… မေကာင္းတက္လို႕ ျဖစ္ေစ.. မ်က္လံုးထဲ ၀င္လာလို႕ ျဖစ္ေစ.. ဖတ္မိသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ.. အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီစာထဲက

ဗလာတစ္ေယာက္ရဲ့ ခရီး

ေကာင္းကင္က ေကာင္းကင္
ေျမႀကီးက ေျမႀကီး
အရာအားလံုးဟာ ဟိုးအရင္ကလိုပဲ
ေနသားတက်……..။

“ရပ္ေနတာနဲ႔ စာရင္
သြားေနတာက ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာတယ္”
ဘယ္ကိုလဲ…?
ဘယ္ေတာ့လဲ….?

ငါဆိုတဲ့ မ်ဥ္းမွာ
ႃမွားေခါင္းမပါခဲ့လို႔
ဦးတည္ရာလဲ မရွိ
သြားေနလားလဲ မသိ…..။

ကိန္းဂဏန္းေတြ……..
အကၡရာေတြ…….
၀ိေသသေတြ……
ပညတ္ခ်က္ေတြ……..

ေျဖာင့္တယ္ဆိုတာကလဲ
ေကာက္ေကြ႔မႈေတြ ေပါင္းထားတာ
မွန္တယ္ဆိုတာကလဲ
မွားယြင္းမႈေတြ သက္ေသျပထားတာ

တည္ရွိတယ္လို႔ ထင္ထားတာေတြက မၿမဲဘူး…
မၿမဲဘူးလို႔ ထင္ထားတာေတြက မေသခ်ာဘူး…

ေျခဗလာ၊ လက္ဗလာနဲ႔ လာတဲ့ ဘ၀မွာ
အသိဗလာ၊ အေတြးဗလာနဲ႔
ထြက္သြားရမွာလဲ ဗလာနဲ႔…
…. ဗလာနဲ႔။

ပလပ္စတစ္ (ကေလကေခ်)

ေခါက္တံု႔ခ်ည္ ႀကိဳးတစ္စ

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေမာင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ႏူးညံ႕မႈ မရွိေသလာက္ နည္းပါးခဲ့ေပမယ့္
အခ်စ္ဆိုတာက ေမာင္ ထင္မွတ္ထားတာထက္ ပုိၿပီး သိမ္ေမႊ႕ပါတယ္။
စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီး သံုးၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားက ဖြင့္ခ်မွ အခ်စ္္ မဟုတ္ဘုူး

အၾကည့္တစ္ခ်က္၊ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔တင္ တစ္သက္စာအတြက္ အခ်စ္က ကံုလံုပါတယ္ဆိုတာ ေမာင္ သိနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက ခ်ိဳသာၿပီး နား၀င္လြယ္တဲ့ စကားေတြ မေျပာတတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ့ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အခ်စ္တို႔ စီးေမွ်ာေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့တာ ေမာင္ကလဲ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္တတ္ခဲ့ဘူး။ ျပဳစုယုယမႈေတြ မလုပ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကိုင္ဆြဲထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ လက္ေတြမွာ အားကိုးမႈ၊ ေလးစားမႈတို႔နဲ႔ ခ်စ္ေမတၱာေတြ အံုက်င္းဖြဲ႔ေနခဲ့တာ ေမာင္ ခံစားမသိႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္ရဲ့ အားနည္းခ်က္တို႔ကို ကၽြန္မ သိနားလည္ေပးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို အျပစ္တစ္ခုလို႔ ေမာင္ ျမင္တတ္ျခင္းဟာလဲ ကၽြန္မ မယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ကံတရားလို႔သာ သတ္မွတ္စြပ္စြဲရံုကလြဲၿပီး တျခား ဘာမွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွ မေပးခ်င္ပါဘူး ေမာင္။

“မင္းေရာငါပါ အစကတည္းက မခ်စ္သင့္ခဲ့ၾကဘူးကြ” တဲ့လား။ တကယ္ဆိုေတာ့ သင့္တယ္ မသင့္ဘူးဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ သက္ဆိုင္မႈမရွိတဲ့ စကားလံုးေတြပါ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ခ်စ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ခ်စ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မဟာ ခံယူခ်က္မတူ ခံစားခ်က္ခ်င္းကြဲလြဲ ဦးတည္ရာအရပ္ေတြ ဆန္႔က်င္ေနၾကတဲ့ သူေတြမွန္း သိသိရက္နဲ႔ ခ်စ္မိခဲ့တာဟာ ေရြးခ်ယ္မႈမွ မဟုတ္တာ။ ဖန္တီးယူလို႔ မရသလို ဖ်တ္ဆီးပစ္ဖို႔လဲ ခက္ခဲတဲ့ ရင္ဘတ္ထဲက အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေလ။

အခ်စ္ဆိုတာ ေခတ္အစဥ္အဆက္က ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ပ်က္သုန္းမသြားႏိုင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပါ၊ ကစားပြဲမဟုတ္တဲ့အတြက္ အ႐ံႈး၊ အျမတ္အႏိုင္၊ အဆံုး ဘာကိုမွ သံုးစရာ တိုင္းတာစရာ မလိုပါဘူး ေမာင္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ေပးလိုက္ေသသာ အခ်စ္တို႔အတြက္ ျပန္ရလိုက္ေသာအရာတို႔သည္ ကၽြန္မေပးလိုက္ေသာ အခ်စ္တို႔နဲ႔ ထပ္တူမက်လို႔သာ အခ်စ္မဟုတ္ရဘူးဆိုရင္ ေမာင္ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုုပံုစံ၊ ႏႈန္းထားမ်ိဳးနဲ႔ သတ္မွတ္သံုးစြဲေနပါသလဲ ေမာင္။

က်ား/မ၊ ရာထူး/ ဂုဏ္ရွိန္၊ အမည္/နာမ အားလံုးေသာ ၀တ္ရံုတို႔ကို ဖယ္ရွားလိုက္ရင္ လူဆိုတာပဲ က်န္တာပါ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မက ေမာင္ဆုိေသာ ေမာင္ကိုသာ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ “မိုးထက္” ဆိုေသာ နာမည္ထက္ ေမာင့္ကိုသာလွ်င္ ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ “ေဒါက္တာ”ဟုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ထက္ ေမာင့္ကိုသာလွ်င္ ကၽြန္မခ်စ္ခဲ့တာပါ။ သူတို႔ေတြ မပါရွိလဲ ေမာင္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ကၽြန္မ ခ်စ္ေနမွာပါ။

နံပါတ္ 13 သို႔မဟုတ္ ကံမေကာင္းေသာ ဂဏန္း

အတန္းပညာ မရွိေသာ ေတာၿခံဳအံုၾကားမွ လူမ်ားမွ အစ၊ အတန္းပညာ မိုးထိေအာင္ျမင့္မားၾကေသာ လူတန္းစားအထိအယူသီးမႈေလးမ်ား ကိုယ္စီရွိၾကသည္။ အယူသီးမႈတစ္ခုတိုင္းတြင္ အေျခခံဇာစ္ျမစ္ ဇာတ္ေၾကာင္းကိုယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကသည္။ ပညာအဆင့္အတန္းႏွင့္ ဘ၀အေနအထား မည္သို႔ပင္ ရွိရွိ လူတိုင္းပင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အယူသီးမႈ၏ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ၾကရသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ အယူသီးမႈမ်ားကို လူအမ်ားစု လက္ခံက်င့္သံုးၾကသည္ျဖစ္ရာ တစ္ခါတစ္ေလ ဓေလ့ထံုးတမ္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာျဖင့္ပင္ လြဲမွားစြာ ခံယူသည္အထိ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အယူသီးမႈမ်ား၏ ဇာစ္ျမစ္ ေနာက္ခံကို စူးစမ္းေလ့လာၿပီး အယူသီးသင့္၊ မသီးသင့္ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္အပ္ေပသည္။

အယူသီးမႈမ်ားအနက္ ကမာၻႏိုင္ငံေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာက တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း လက္ခံထားၾကေသာ အယူသီးမႈ တစ္ ခုမွာ ကံမေကာင္းေသာ နံပါတ္ (13 ) ပင္ျဖစ္သည္။

13 ဂဏန္းႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး ကံမေကာင္းေစေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ အယူသီးမႈ၏ ဇာစ္ျမစ္တစ္ခုကို ခရစ္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲတြင္ ေတြ႔ရွိရသည္။ 12 ေယာက္ေသာ သာ၀ကတို႔  န္းရံထိုင္လွ်က္ရွိေသာ ဆယ့္သံုးေယာက္ေျမာက္ ခရစ္ေတာ္သည္ ထိုညစာစားပြဲ၏ ေနာက္ရက္တြင္ ကားစင္တင္ကာ ကြပ္မ်က္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ 13 ဂဏန္းအားကံမေကာင္းျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတို႔၏ နိမိတ္ဆိုးအျဖစ္ မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရွိခ်က္တစ္ခုမွာ ရက္ထပ္ႏွစ္တြင္ ရွိေသာ လျပည့္ရက္ အေရအတြက္မွာ 13 ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ကံမ ေကာင္းေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ ယံုၾကည္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပကၡဒိန္လ တစ္ခုအတြင္း လျပည့္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ျခင္းမွာ ငါးႏွစ္တစ္ႀကိမ္မွသာ ျဖစ္ေပၚေလ့ ရွိသည္။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးအား 1940 ျပည့္ႏွစ္မ်ားဆီက မဂၢဇင္းတစ္ခုတြင္ အျပာေရာင္လအျဖစ္ မွားယြင္းစြာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည္။

လူနာႏွစ္ကို ေရတြက္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ လ၏ သဘာ၀လည္ပတ္မႈေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္တြင္ ဆယ့္သံုးလရွိရမည္ဟု အ ေစာပိုင္းလူတို႔ ယံုၾကည္ခဲဲ့ၾကသည္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ Tudor ေခတ္အထိ ျပကၡဒိန္၏ ဆယ့္သံုးခုေျမာက္လ၏ 28 ရက္တိုင္းတြင္ တစ္ရက္အပိုထည့္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုသည္ကို တစ္ႏွစ္ႏွင့္ တစ္ရက္( a year and a day ) ဟု မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ လူနီဆိုလာ ျပကၡဒိန္တြင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ 12 လသာ ရွိေသာ္လည္းပဲ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုိ႔မဟုတ္ သံုးႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္မ်ားတြင္မူ 13 လ ရွိသည္။

13 ရက္ ေသာၾကာေန႔ အယူသီးမႈမွာ ေနာ္ေ၀းဒ႑ာရီပံုျပင္မွ စတင္ခဲ့သည္။ ထိုဒ႑ာရီသည္ ဗယ္ဟာလာတြင္ က်င္းပ ေသာ နတ္ဘုရား ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႔၏ စားေသာက္ပြဲအေၾကာင္း ျဖစ္သည္။  ယင္းပံုျပင္တြင္ စားေသာက္ပြဲအတြက္ နတ္ဘုရား ဆယ့္ႏွစ္ပါးအား ဖိတ္ၾကားထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မထင္မွတ္ပဲ မိစာၦနတ္ လိုခီသည္ မဖိတ္ၾကားပဲႏွင့္ ေရာက္ရွိလာကာ စားပြဲေတာ္ကို ဖ်တ္ဆီးပစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔၏ နတ္ဘုရားျဖစ္ေသာ ဘယ္လ္ေဒါအား အေမွာင္ထု၏ နတ္ဘုရားျဖစ္ေသာ မ်က္မျမင္ ဟို႔ဒ္မွ မွ်ားႏွင့္ ပစ္သတ္မိေစရန္ ဟိုခီက စီစဥ္ခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္

ျခင္း၏ နတ္ေဒ၀တာ ဘယ္လ္ေဒါ အသတ္ခံလို္က္ရသည့္အတြက္ ကမာၻႀကီးမွာ ေမွာင္မဲမႈႏွင့္  ညည္းတြားငိုယိုမႈေတြသာ က်န္ရွိေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။

ေနာက္ ဒ႑ာရီတစ္ခုမွာ ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳးတို႔၏ လက္ထပ္ျခင္း နတ္ဘုရားျဖစ္ေသာ Frigg ၏ ပံုျပင္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ သည္ ေနာင္အခါတြင္ ေသာၾကာ (Friday) ဟု အမည္မွည့္ျခင္း ခံရမည့္ အခ်စ္နတ္ဘုရား Freya ႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးမိသည္။ ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာခ်ိန္တြင္ Freya သည္ ေတာင္ တန္းမ်ားဆီသုိ႔ စုန္းအျဖစ္ သြားေရာက္ေနထိုင္ရန္ အျပစ္ေပးျခင္း ခံရသည္ဟု ယူဆလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသာၾကာေန႔တိုင္းတြင္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေသာ စုန္းမ်ားႏွင့္ နတ္ဆိုးတစ္ပါးတို႔ ေပါင္းစံုကာ မိစာၱေစတမန္ ဆယ့္သံုးဦး ျဖစ္လာၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။

13 ခု၊ ေယာက္ရွိေသာ အုပ္စုတစ္ခုအား ႏွစ္ခု၊ သံုးခု၊ ေလးခု၊ သို႔မဟုတ္ ေျခာက္ခုအျဖစ္ အညီအမွ် ခြဲေ၀သည့္အခါ တိုင္းတစ္ခု၊ တစ္ေယာက္မွာ အၿမဲ က်န္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ထို 13 ခုေျမာက္ ပုဂၢိဳလ္၊ ပစၥည္းသည္ ကံမေကာင္းျဖစ္ရသည္ဟုရိုးရွင္းစြာ စဥ္းစားယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း Knights Templar မဟာအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ Jacques de Molay ႏွင့္ သူ႔အေပါင္းအပါ 60 ဦးတို႔ 1307ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ 13 ရက္ေန႔တြင္ ျပင္သစ္ဘုရင္ ဖိလစ္ 4 ၏ ကြပ္မ်က္ျခင္းခံရျခင္းမွ 13 ဂဏန္းအား ကံမေကာင္းေစေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။

– စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံရွိ ေလဆိပ္တိုင္းတြင္ ဂိတ္နံပါတ္ 13 မရွိပါ။ 13 နံပါတ္အစား 12B ကိုသာ ထားရွိသည္။
– လုဖ္သန္ဆာ ေလယာဥ္အတြင္းတြင္ ထိုင္ခံုတန္းမ်ားမွာ 12 ၿပီးလွ်င္ 13 ကို ေက်ာ္လြန္၍ 14 ကိုသာ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။
– တစ္ခ်ိဳ႔ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦးမ်ားသည္ 13 ထပ္ကို ေက်ာ္၍ 14 ထပ္ဟု လည္းေကာင္း 12a ဟုလည္းေကာင္း ေခၚတြင့္ေလ့ရွိသည္။ လက္ေတြ႔ကိုသာ အေလးထားေသာ အေမရိကန္လို ႏိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ပင္ 13လႊာကို ခုန္ေက်ာ္သြားကာ 14 လႊာဟု နံပါတ္စဥ္ေပးတတ္သည္။
– တစ္ခ်ိဳ႔ေသာ လမ္းမ်ားတြင္ အိမ္နံပါတ္ 13 မရွိၾကေပ။ ျပင္သစ္ျပည္တြင္မူ အိမ္နံပါတ္ 13 လံုး၀ကို မထားရွိေပ။
– အီတလီထီမ်ားတြင္ 13 နံပါတ္ကို အသံုးျပဳျခင္း မရွိေပ။
– စက္တပ္ယာဥ္ ၿပိဳင္ပြဲမ်ား ဥပမာ ေဖာ္ျမဴလာ၀မ္းကဲ့သုိ႔ ကားၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ကားနံပါတ္ 13 မပါ၀င္ပါ။
– ဘီစီ 1760 ႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ ဟမ္မူရာဘီ ဥပေဒသမ်ားတြင္ ဥပေဒသ 13 မပါ၀င္ခဲ့ေပ။
– အပိုလို 13 လြန္းပ်ံယာဥ္သည္ ဧပရယ္လ 11 ရက္ေန႔ 13:13 CST တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ပ်က္ဆီးယိုယြင္းမႈမ်ားရွိလာသျဖင့္ လကမာၻသို႔ ေျခမခ်ႏိုင္ခဲ့ပဲ ကမာၻေျမေပၚသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့ရသည္။
– ကမာၻေပၚတြင္ အခ်မ္းသာဆံုးလူသားအျဖစ္ 13 ႏွစ္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မိုက္ကရိုေဆာ့၏ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဘီလ္ဂိတ္သည္ အခ်မ္းသာဆံုးလူသားအျဖစ္မွ ေရြ႕ေလွ်ာခဲ့ရသည္ဟု Forbes မဂၢဇင္း၏ 2008 ခုႏွစ္ ကမာၻ႔သန္းႀကြယ္စာရင္းမ်ားအရ သိရွိရသည္။
– မုိက္ကရိုေဆာ့သည္ Office 12 ေနာက္ပိုင္းတြင္ Office 13 အစား Office 14 ကိုသာ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀သြားမည္ဟု အစီအစဥ္ဆြဲထားသည္။
– အြန္လိုင္းဂိမ္းျဖစ္သည့္ Kingdom of Loathing ကို ဖန္တီးသူမ်ားသည္ ငွင္းတို႔၏ ပရိုဂရမ္မ်ားအတြင္း နံပါတ္ 13 ထည့္သြင္းျခင္းကို ေရွာင္ရွားခဲ့ၾကသည္။

ထိုသို႔ ကမာၻတစ္ခုလံုးနီးပါးက 13 ဂဏန္းအား ေရွာင္ရွားၾကေသာ္လည္း ကံမေကာင္းေသာ နံပါတ္အျဖစ္ အယူသီးၾက ေသာ္လည္းပဲ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္မႈ ကံေကာင္းေစေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ လက္ခံယုံၾကည္ၾကျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ 13 အား တရုတ္အသံထြက္ျဖင့္ ထြက္ဆိုေသာအခါ ခိုင္မာေသာဘ၀ဟုေသာ အသံထြက္ျဖင့္ ဆင္တူေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

13 ဂဏန္းအား ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေရာဂါအမည္မွာ Triskaidekaphobia ျဖစ္ၿပီး 13 ရက္ ေသာၾကာေန႔အား ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေရာဂါမွာ paraskavedekatriphobia ျဖစ္သည္။

အယူသီးမႈမဟုတ္ပဲ ယုတိၱတန္ေသာ ရွင္းလင္းခ်က္တစ္ခု ရွိေလသည္။ အသက္အာမခံကုမၸဏီမ်ားကို ေလ့လာစစ္တမ္း ျပဳမႈမ်ားအရ 13 ေယာက္အုပ္စုတြင္ တစ္ေယာက္သည္ 12 လ သို႔မဟုတ္ ဒီထက္ေစာေသာ အခ်ိန္တြင္ ေသဆံုးသည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

13 ဂဏန္းအား ကံမေကာင္းေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ လက္ခံက်င့္သံုးလာေသာ လူမ်ား၏ 60 ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ထိုအယူသီးမႈ၏ ေနာက္ခံဇာစ္ျမစ္ကို မသိရွိၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ 13 ဆိုလွ်င္ လပ္ကီးမေကာင္းဘူးဟုေသာ အယူသီးမႈသည္ လူမ်ိဳးစုမ်ား ၏ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာကဲ့သို႔ စြဲထင္လာၾကသည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ရာ မရွိေပ။

သင္သည္လည္းပဲ 13 ဂဏန္းကို ေၾကာက္ရြ႕ံသည္လား၊ ေရွာင္က်ဥ္သူ တစ္ဦးေပလား၊ အဘယ္သို႔ေသာ အေၾကာင္းအ ခ်င္းအရာတို႔ေၾကာင့္ 13 ဂဏန္းအား ကံမေကာင္းေသာ ဂဏန္းအျဖစ္ လက္ခံယံုၾကည္ပါသလဲ။ ထိုသည္မွာ ယုတိၱတန္ မႈ ရွိပါသလား။ သင့္ဘ၀တြင္ 13 ဂဏန္းသည္ မည္သို႔ စိုးမိုးေနပါသလဲ ေမးစရာေလးေတြ ရွိလာမည္ ထင္ပါသည္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
နန္းေလေျပႏု

Reference:
1. How did it Happen? by R.BRASCH
2. http://www.crystalinks.com/numerology.html

အၿပီးတိုင္

မလိုေတာ့လို႕ ခ်န္ထားတဲ့အခါ
ၾကည္ျဖဴစြာ ေနခဲ့ေပးမွာပါ
စကားလံုးသာသာ စကားေတြကို
ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေျပာေနဖို႕ မလိုပါဘူး ေမာင္။

မခ်စ္ေတာ့လို႕ ဖယ္ခြာတဲ့အခါ
တုိ႕လက္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့ဖို႔သာ ရွိတာပဲမို႕
စိတ္ခ်ထားပါကြယ္…
ကၽြန္မ မ်က္ရည္တို႕နဲ႕ အသနားမခံပါဘူး….။

တစ္ခန္းရပ္သြားတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က အၫွာလြယ္ခဲ့သူမို႕
အမည့္ေႃခြေႃခြခဲ့ေလသူရယ္လို႕
တစ္ဖက္သက္အျပစ္ေတြလဲ မတင္ခ်င္ပါဘူး….။

ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ..ေမာင့္အတြက္
ကြန္းတစ္ေထာက္ နားခိုရာသက္သက္ဆိုေပမယ့္
လက္ခံရလိုက္တဲ့ အျဖစ္တို႕အတြက္
ေနာင္တဆိုတာ ကင္းမဲ့ပါတယ္ ေမာင္…။

ေမာင္ ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ
ကၽြန္မ အနီးကပ္လုိက္ပါခြင့္မရေပမယ့္
ရင္ထဲက ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုသာ
ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ေမာင္ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ……..။

ရင္ၿငိမ္းပန္း(ပခုကၠဴ)