27.12.2009 တြင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ စာစုေလး ျဖစ္ပါသည္။
2008 ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ 27 ရက္ ကေန ဒီေန႔ 2009 ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ 27 ရက္ေန႔အထိ ရက္ေပါင္း 365 ရက္တိတိ။ နာရီျဖင့္ဆိုလွ်င္ 8760 နာရီ၊ မိနစ္ျဖင့္ဆိုလွ်င္ 525600 မိနစ္၊ စကၠန္႔ဆိုပါက သံုးရာတစ္ဆယ့္ငါးသိန္းႏွင့္ သံုးေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ စကၠန္႔ခန္႔ ၾကာေလၿပီ။ တစ္လေလာက္ ခြဲရတာေလးကိုေတာင္ မ်က္ရည္က်မိေအာင္ ၀မ္းနည္း တက္ေသာ ကၽြန္မဒီမွ်အထိ သူနဲ႔ ခြဲခြာေနႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားခဲ့ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္ မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေ၀းကြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေလၿပီ။
ေလးႏွစ္စာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ခင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေလးစားမႈ၊ ၾကင္နာမႈတို႔ကို ေမ့ ပစ္ဖို႔ရာ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။ သူေရာ ကၽြန္မကို ေမ့ပစ္လိုက္ႏိုင္ၿပီလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္မလို မဟုတ္ရင္ေတာင္ တိုက္ဆိုင္မႈ ရိွတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကို သတိရျဖစ္ပါရဲ႕လား။ အရာရာကို လက္ေတြ႔က်က် ႐ႈ႕ ျမင္တတ္ေသာ သူသည္ ကၽြန္မလို အခ်ိန္တိုင္း လြမး္ဆြတ္ခံစားေနမည့္သူ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အၿပီးတိုင္ ေဖ်ာတ္ဖ်တ္၍ မရေသာ မွတ္ညဏ္အစိတ္အပိုင္းထဲမွ အပ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ကၽြန္မ ရွိမေနေတာ့မွာလဲ ေသခ်ာ ပါသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းဆြတ္မႈကို ေရလဲလို စားသံုးကာ သူနဲ႔ ပါတ္သက္သမွ်ကို ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းၿပီး ေ၀ဒနာကို ထမ္းပိုးေနသူျဖစ္သည္။ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာေအာင္ သတိရတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။
သူနဲ႔ ခ်စ္သူ စျဖစ္တဲ့ေန႔ ကေန ခြဲခြာခဲ့တဲ့ ဒီေန႔အထိိိိ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔သတင္း၊ သူမွတ္ရာ အားလံုးကို စကားလံုး တစ္လံုးခ်င္းစီကအစ သတိရေနတုန္းပဲေလ။ “ ကိုယ္ ဒိုင္ယာရီ ေရးစရာ မလိုေတာ့ဘူးကြ သိခ်င္တာရွိရင္ ေမေလးကိုပဲ ေမးမယ္ ေမေလးက ပိုစံုတယ္” ဟု သူေျပာယူရတဲ့အထိ သူ႔အေၾကာင္းကို သူ႔ထက္ ကၽြန္မ ပိုသိခဲ့့ပါသည္။ ပို၍ အေလး အနက္ထားခဲ့ပါသည္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ဘယ္လိုအရိပ္အေငြ႔ေတြ ပါ၀င္ေနသလဲ၊ သူေရးတဲ့ စာေတြမွာ ဘယ္လိုစိတ္ခံစားမႈ ေတြ ေရာေထြးေနသလဲ ဆိုတာ ခံစားရိပ္မိသည့္အထိ ကၽြန္မ သူ႔ကို တစိမ့္စိမ့္ ဖတ္႐ႈ႔နားလည္ ခဲ့သည္။
၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခက္အခဲေတြ၊ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြ၊ မိဘႏွစ္ပါး၏ တစ္ဦးတည္းသာ က်န္ရွိ ေသာ လူပ်ိဳလူလြတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ရာထူးေနရာ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈေတြ၊ ဆႏၵအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေငြေၾကး မျပည့္စံုမႈေတြ၊ မိသားစုျပႆနာေတြကို သူေျပာျပသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္မက နားေထာင္ကာ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္း ေကာင္း မေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေႏြးေထြးစြာ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္ေလ။ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ထပ္ၿပီး ၀န္မပိေစရန္ ေန႔ညမပ်က္ လြမ္းေနသည္ အေၾကာင္း မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မက သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို တစ္ဦးတည္း သို႔မဟုတ္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေျဖရွင္း၍ မရေသာအခါတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အကူအညီႏွင့္ ေျဖရွင္းလိုက္သည္က မ်ားသည္။ ဤသည္မွာလည္း သူ႔အခက္အခဲႏွင့္သူ မႏိုင္ရင္ကာ ျဖစ္ေနသူအား ကၽြန္မအတြက္ႏွင့္ စိတ္မညစ္ညဴးေစခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ေသာ သူက “ငါက မင္းအတြက္ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ေတာင္ အေရးမပါဘူးလား အားမကိုးေလာက္ဘူးလား” ဟူ၍ အၿမဲစကားနာထိုးေလ့ ရွိသည္ပင္။
ရိုးသားသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ပြင့္လင္းစြာ ဆက္ဆံတတ္ေသာ ကၽြန္မမွာ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာ မကပဲေယာကၤ်ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းသင္းတတ္သည္ကို တစ္ၿမိဳ႕စီ ျခားကာ ေနရေသာ သူက စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ ပူပန္ေျပာဆိုတတ္ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခင္တြယ္တတ္လြန္းကာ အက်င့္သိကၡာကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းေသာ ကၽြန္မက ကၽြန္မ၏ သိကၡာကို ထိပါးသည္ဟု ယူဆကာ အၿမဲလိုလို စကားမ်ားရေလ့ ရိွသည္။ သို႔အခ်ိန္တိုင္းတြင္“မင္းက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ငါ့ကို အၿမဲတမ္း Against ပဲေနာ္” ဟု မနာလို ၀န္တိုၿမဲပင္။
အလွမ္းေ၀းေ၀း၊ အေနစိမ္းစိမ္းသည္ အခ်စ္ကို ေလွ်ာ့ပါးေစပါသလား။
ေက်ာင္းစာကိုသာ မကပဲ အရာရာကို သိခ်င္၊ တက္ခ်င္လြန္းသည့္ ကၽြန္မ၏ သင္တန္းအခ်ိန္ဇယားမွာ မနက္မိုးမလင္းမွီ
ကေန တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးခ်ိန္အထိ အျပည့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မပိုင္သည့္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ ရွားပါးလွေသာ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ ကိုးနာရီခန္႔ကားစီးရေသာ ေနရာမွ ေန၍ ညအိပ္ခရီးျဖင့္ ကၽြန္မဆီ လာေတြ႔ ေသာအခါ“ခ်စ္သူကလဲ ခက္တယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ ခုိးနမ္းဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္ မရွိ” ဟု ဖြင့္ေျပာရေလာက္ေအာင္အထိ ကၽြန္မ သူ႔ကို အခ်ိန္ေပးနည္းခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မဘက္မွ သူ႔အတြက္ႏွင့္ ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရေသာ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္ကိုလဲ သူအသိပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာက်က္သည္ကို အလုပ္တစ္ခုဟု ထင္မွတ္ကာ ပညာေရးကို အစဥ္တစုိက္ လုပ္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ အိမ္မက္မွာ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ တစ္ခုခုတြင္ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားရန္ ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္လဲ အၿမဲအားစိုက္ခဲ့သည္။ “အဲေလာက္ အၾကာႀကီး ကိုယ္ ဘယ္လိုလုပ္ ခြဲႏိုင္မွာလဲ မသြားပါနဲ႔ကြာ” ဟုေသာ သူ၏ ႏႈတ္မွစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ပင္ ငွင္းတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ကို ကၽြန္မ လက္လႊတ္ခဲ့သည္။
ကြန္ပ်ဳတာကီးဘုတ္ႏွင့္ ေမာက္စ္တို႔ကိုသာ အသားတက် ကိုင္တြယ္လာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက သားလွီးဓါးကို ကိုင္ေဆာင္ၿပီး သူႏွစ္သက္ေသာ ဟင္းလ်ာတို႔ကို ခ်တ္ျပဳတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။လက္သည္းရွည္တို႔ ကို တယုတယထား ေမြးျမဴထားေသာ ကၽြန္မက အိမ္မွာ အ၀တ္ကို ကိုယ္တို္င္ေလွ်ာ္မ၀တ္ရေပမယ့္ သူ႔အ၀တ္ အစားမ်ား ကို ျဖဴစင္သည့္အထိ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ မဟုတ္မခံ၊ မမွန္ျပန္ေျပာတတ္သည့္ ကၽြန္မ၏ ႁကြတ္ဆတ္ ဆတ္ စိတ္ထားကို ခ်ိဳးႏွီမ္ကာ သု႔အထက္အရာရွိကို ဟန္လုပ္ၿပံဳးျပဖို႔လည္း ကၽြန္မ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
“ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏို္င္တဲ့ မိန္းမေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ မလိုအပ္လွပါဘူး” လို႔ အၿမဲ ေႁကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မေလ သူ႔ေသြးကေန ကၽြန္မသားျဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြကို ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္းခ်င္လာသည့္အထိ ေျပာင္းလဲလာတယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္သပ္သပ္ေၾကာင့္မွန္း သူ သိနားလည္ခဲ့လိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္မ ထင္ပါသည္။
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရွိသည့္အနက္တြင္ အႀကီးျဖစ္ေသာ ကၽြန္မက ရင့္က်က္မႈ ရွိသင့္သေလာက္ မရွိပဲ ကေလး ဆန္တတ္သည္မွာလဲ အမွန္ပင္။ ခ်စ္စ၊ ၾကင္နာစတြင္ေတာ့ ထိုကေလးဆန္မႈကိုက ခ်စ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့သေလာက္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္္ႏွင့္အမွ် ၿငီးေငြ႕ဖြယ္တစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္ကိုလဲ ကၽြန္မက မသိသား၊ ဆိုးရြားစြာ နားမလည္ခဲ့။“မင္း ကေလးလို မေတြးနဲ႔ ကေလးလို မေျပာနဲ႔ကြ ဒါ ကေလးကစားစရာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုေသာ သူ၏စကားကို ၀မ္းနည္းစြာ ငို႐ိႈက္ရံုကလြဲၿပီး နာက်င္ဖို႔ မေတြးမိခဲ့သူပဲ ျဖစ္သည္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မအၾကားတြင္ ရွိေသာ အရာမ်ားထဲမွာ နားလည္မႈက နည္းပါးခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သူက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို ကၽြန္မကလဲ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့သည့္အတြက္ မတူညီေသာ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုတြင္ တည္ရွိေနၾက သူမ်ားပီပီ ေတြ႔ဆံုေသာအခါတြင္လည္း ေျပာစရာစကား ရွားပါးခဲ့သည္။ ျခားနားခ်က္မ်ားကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းပါး ေအာင္ႀကိဳးစားခဲံ့ၾကေပမယ့္လည္း ေလးႏွစ္ျပည့္ဖို႔ရန္ ရက္ပိုင္းအလိုတြင္ သူကၽြန္မကို ခ်န္ထားခဲံ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက ္သည္။
လူႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ခ်စ္ေနဖို႔ရာက အထူးတလည္ စဥ္းစားေနစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္းပဲ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းရာ တြင္ အစစအရာရာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုသည္ဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။ ထို႔သို႔ နားလည္သည့္အတြက္ ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ အျပစ္ျမင္မရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ဆႏၵကို အတၱျဖင့္ ပံုေဖာ္တတ္ေသာ သူ႔အတြက္ လိုအပ္သည္မွာ ပညာတတ္မိန္းမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ အရာရာကို အလိုက္တသိျဖင့္ ရိုက်ိဳးစြာ ေတာင္းပန္တတ္ေသာ သာမန္မိန္းမ တစ္ေယာက္္သာ ျဖစ္သည္။
လူတစ္ခ်ိဳ႔ အထင္အျမင္ႀကီးေလာက္ေစေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္မ်ား၊ သာမန္မဟုတ္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြး အေခၚမ်ား။ လွသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း လူအမ်ားၾကား ထင္ရွားေစေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ လူလတ္တန္းစား ခ်မ္းသာ ႁကြယ္၀မႈထက္အနည္းငယ္ ပိုလြန္ေသာ မိဘတို႔၏ ပံ့ပိုးမႈတို႔မွ အပ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး ျပည့္စံုေသာ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ တနည္းအားျဖင့္ ဆုိလွ်င္ သူ၏ မ်ိဳးဆက္အား ေမြးဖြားေပးႏိုင္ရန္အတြက္ အားအင္ခ်ိဳ႔တဲ့သူ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔ရင္ေသြးကို ကၽြန္မ ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္းခ်င္ေသာ္လည္း “သားသမီးမရႏိုင္ေတာ့ပါ” ဟုေသာ မီးယပ္ႏွင့္ သားဖြားဆရာ၀န္မႀကီး၏ စကားတစ္လံုး၏ ေအာက္တြင္ ကၽြန္မ၏ အတၱ ႏွင့္ သူ႔၏ဆႏၵမ်ား ေသဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ ထူးခၽြန္ထက္ျမတ္တဲ့ မိန္းမေတြကို ေယာကၤ်ားေတြက သေဘာက်တတ္ေသာ္လည္း အနားမွာ ေခၚထားဖို႔ ၀န္ေလးသလိုပဲ က်န္းမာေရး မျပည့္စံုတဲ့ သူေတြကို အသနားပုိတတ္ၾကေပမယ့္လည္း တစ္သက္လံုးစာ ဘ၀ႏွင့္ ယွဥ္လာေသာအခါတြင္ ခ်န္ထားရစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ၾကတာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါသည္။
နားလည္မႈႏွင့္အတူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရေသာ သူ႔ကို ကၽြန္မ ခြင့္လႊတ္ပါသည္။ ခြင့္လႊတ္မႈႏွင့္အတူ စာနာမိေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကို မမုန္းရက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တြယ္တာပါသည္။ သူ ဘယ္လုိပင္ ဆံုးျဖတ္သြားခဲ့ပါေစ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မအေပၚမွာ ထားရွိခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ၾကင္နာမႈမ်ားကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္စြာပင္ ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။ ကၽြန္မ မဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ခင္ပြန္းလင္ေယာကၤ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနေသာ သူ႔ကို ျပန္လာေစလိုေသာ ဆႏၵ မပါသျဖင့္၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းသပ္သပ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္သျဖင့္ သတိရျခင္းအေပၚမွာ ကၽြန္မ လိပ္ျပာလံုပါသည္။
ကၽြန္မက သူ႔ကို ကၽြန္မ၏ ျဖန္႔ထားေသာ လက္ဖ၀ါးေပၚသို႔ ပ်ံလာနားေနခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ သူ႔ကို ဖမ္းထားဖို႔ ကၽြန္မ လက္ေတြကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္မထားခဲ့။ ခ်စ္သူကို လိုရာသြားေစဖို႔ ေက်နပ္စြာ ခြင့္ျပဳလိုက္ရျခင္း၏ ပိတိကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္စြာ စားသံုးပါမည္။ ကၽြန္မ ဆံုး႐ံႈႈးခဲ့ရသည့္ ႏုပ်ိဳငယ္ရြယ္မႈ ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မႈတို႔အစား သူ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာမ်ားကို ေပြ႔ဖက္ကာ ကၽြန္မ ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားအား သူ႔အား ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ ထို အမ်ိဳးသမီးအား ေက်းဇူးတင္ေနပါမည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ…………. ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။
Sein Kalar's Blog 